Царства Вэй
Вэй (кіт.: 曹魏) — адно з трох царстваў перыяду Саньго ў Кітаі. Існавала з 220 па 266 гады.
Гістарычная дзяржава | |
Царства Вэй | |
---|---|
220 — 265
|
|
Сталіца | |
Грашовая адзінка | Старажытная кітайская манета[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Займала тэрыторыю Паўночнага і Цэнтральнага Кітая. Яго заснавальнік Цаа Цаа абвясціў у 220 годзе свайго сына Цаа Пі імператарам.
Да 264 года войскі Вэй акупавалі Сычуань, паклаўшы канец існаванню царства Шу.
Царства Вэй узвысілі дзве сацыяльныя групы: землеўласніцкая знаць, з якой выйшаў заснавальнік дынастыі, і прафесійныя вайскоўцы, якія далучыліся да яго дзеля асабістай выгады. Пакуль ішлі пастаянныя войны, яны ўжываліся адна з адной, але пасля перамогі над Шу выбухнуў канфлікт, у якім ваякі перамаглі арыстакратаў. У 265 годзе правадыр арміі Сыма Янь, унук і сын пераможных палкаводцаў, скінуў апошняга цара дынастыі Вэй. Новая дынастыя прыняла назву Цзінь[1].