Барон Эжэн Ларманс (фр. Eugène Laermans; 21 кастрычніка 1864, Маланбек-Сен-Жан, цяпер тэрыторыя Бруселя — 22 лютага 1940, Брусель) — бельгійскі мастак, ілюстратар і графік. Член Каралеўскай акадэміі навук, пісьма і прыгожых мастацтваў Бельгіі з 1922 года.

Эжэн Ларманс
фр.: Eugène Laermans
Фатаграфія
Дата нараджэння 22 кастрычніка 1864(1864-10-22)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 22 лютага 1940(1940-02-22)[1][3][…] (75 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Род дзейнасці мастак, рысавальнік
Член у
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія правіць

У адзінаццацігадовым узросце захварэў на менінгіт, з-за якога аглух і стаў амаль нямым, што прымусіла яго засяродзіцца на зроку, і прывяло да рашэння стаць мастаком.

З 1887 па 1889 год Ларманс вучыўся ў Каралеўскай Акадэміі прыгожых мастацтваў у Бруселі, пад кіраўніцтвам Жана-Франсуа Партальса.

Знаходзіўся пад уплывам творчасці Фелісьена Ропса, цесна звязанага з мадэрнісцкім і сімвалісцкім рухамі. Акрамя таго, на мастака зрабілі вялікае ўражанне творы Бадлера, пасля чаго жывапісец стаў вызнаваць дэкадэнцтва. У 1890 годзе ён стварыў ілюстрацыі для кнігі вершаў Бадлера «Кветкі зла» («Fleurs du mal»).

Да 1893 года мастак усё часцей звяртаўся да асобных мастацкіх прыёмаў Брэйгеля Старэйшага. У 1894 годзе ён пачаў выстаўляцца на брусэльскіх Салонах. Праз два гады праілюстраваў раман Георгеса Еэхуда «Новы Карфаген» («La Nouvelle Carthage»), і натхнёны сюжэтам кнігі стварыў трыптых «Landverhuisers» («Эмігранты»), які сам лічыў свае лепшым творам.

У 1924 годзе зрок Ларманса пачаў пагаршацца. Раней каралева Лізавета прыцягнула да лячэння свайго бацькі, прынца Карла Тэадора, па адукацыі афтальмолага, які кіраваў клінікай у Мюнхене. На час зрок аднавіўся, але мастак быў вымушаны пакінуць жывапіс. У 1927 годзе, за яго заслугі кароль Альберт узвёў яго ў дваранства.

Неўзабаве пасля гэтага ён цалкам аслеп, жыў адасоблена і памёр у 1940 годзе. Быў пахаваны ў Маленбек-Сен-Жан.

Зноскі