Іржа гароху
Іржа гароху[1][2] — грыбковае захворванне гароху і чыны. Яно адносіцца да групы захворванняў, званых іржамі , і выклікаецца відам Uromyces pisi-sativi (сінонім: Uromyces pisi).
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b9/Uromyces.pisi-sativi.-.lindsey.jpg/250px-Uromyces.pisi-sativi.-.lindsey.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7d/Uromyces_Pisi-sativi_Distribution.png/250px-Uromyces_Pisi-sativi_Distribution.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/dd/Uromyces_pisi-sativi_on_Cypress_Spurge_-_Euphorbia_cyparissias_-_panoramio_%281%29.jpg/250px-Uromyces_pisi-sativi_on_Cypress_Spurge_-_Euphorbia_cyparissias_-_panoramio_%281%29.jpg)
Сімптомы і шкоднасць
правіцьЗахворванне пашыраецца ў вясенне-летні перыяд, асабліва моцна развіваецца ў засушлівыя гады, выклікае заўчаснае засыханне лісця.
Першыя сімптомы выяўляюцца вясной на лісці Euphorbia cyparissias і Euphorbia esula. Заражаныя расліны не кусцяцца, яны пажоўклыя і на іх не развіваюцца суквецці. Лісце становіцца больш кароткім і тоўстым, на ім утвараюцца чорныя спермагоніі і памяранцава-чырвоныя эцыдыі з ніжняга боку. На гароху сімптомы з’яўляюцца пазней на ніжнім баку лісця. Першапачаткова яны светла-карычневыя, потым чорныя, маюць выгляд грудак дыяметрам каля 1 мм.
Эпідэміялогія і этыялогія
правіцьГэта іржа поўнага цыкла, гэта значыць яна вырабляе ўсе 5 тыпаў спор, характэрных для іржы. Патаген — двухдомны паразіт , гэта значыць для поўнага жыццёвага цыкла патрабуецца два віды раслін. Асаблівым (прамежкавым) гаспадаром з’яўляецца 2 віды малачаю, на якім утвараюцца спарагоніі і эцыдыі, канчатковым гаспадаром з’яўляюцца розныя віды гароху і чыны, на якіх утвараюцца светла-карычневыя урэдзініі і чорныя тэліі. тэлейтаспоры , якія ўтвараюцца ў тэліях, з’яўляюцца спорамі. Яны зімуюць на рэштках раслін, якія засталіся ў зямлі пасля збору ўраджаю. Увесну яны вырабляюць у палавых шляхах базідыяспоры, якія пры перадачы ветрам заражаюць споры. Яны вырабляюць на малачаях эцыяспоры , якія ствараюць першасную інфекцыю на гароху і чыне. Урэдзініяспоры , якія развіваюцца на іх, распаўсюджваюць хваробу, выклікаючы другасныя інфекцыі[3].
Узбуджальнік можа таксама перажыць зіму ў выглядзе міцэлію на падземных атожылках. Увесну такія парасткі перарастаюць у заражаныя расліны, на лісці якіх развіваюцца эцыдыі.
Патрэба ў двух гаспадарах і той факт, што ўзбуджальнік спачатку павінен развіцца на малачаях, азначае, што ён пазней з’яўляецца на гароху, і таму не наносіць вялікай шкоды. Па гэтай прычыне найбольшую небяспеку адчуваюць тыя пасадкі гароху і чыны, у непасрэднай блізкасці ад якіх растуць малачаі, заражаныя гарохавай іржой.
Меры барацьбы
правіцьПрадухіляць хваробу можна шляхам ліквідацыі крыніц інфекцыі. Для гэтага пасля збору гароху з поля трэба прыбіраць раслінныя рэшткі. Рэкамендуецца таксама знішчаць заражаныя малачаі ў непасрэднай блізкасці ад плантацыі. Ранні пасеў гароху гуляе важную ролю ў прафілактыцы хваробы. Калі назіраюцца сімптомы захворвання, неабходна як мага хутчэй пачаць хімічную апрацоўку. Для распылення выкарыстоўваюцца фунгіцыды, якія змяшчаюць манкацэб : Dithane M-45 80 WP, Penncozeb 80 WP, Sancozeb 80 WP[3].
Зноскі
- ↑ Іржа раслін // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 1. Ааліты — Гасцінец / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1983. — 575 с., іл. — 10 000 экз.. — С. 417
- ↑ gd.eppo.int .
- ↑ а б Fiedorow Zofia, Gołębniak Barbara, Weber Zbigniew. Choroby roślin rolniczych. — Poznań: Wyd. AR Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, 2008. — ISBN 978-83-7160-468-3.