Дзмітрый Іванавіч Даўгяла: Розніца паміж версіямі

|Дата смерці = красавік 1942

'''Дзмітрый Іванавіч ДАЎГЯЛАДАЎГЯ́ЛА''' ({{ДН|1|11|1868|20|10}}, [[Вёска Казьяны|в. Казьяны]] Гарадоцкага пав.павета Віцебскай губ., цяпер [[Шумілінскі раён]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]] — {{ДС||4|1942}}?<ref name="bssr5">{{кніга|загаловак=Беларуская ССР: Кароткая энцыклапедыя. У 5-і т. Т.5.: Бібліяграфічны даведнік|адказны=Рэд. кал.: І. П. Шамякін і інш|месца=Мн.|выдавецтва=Гал. рэд. БелСЭ імя П. Броўкі|год=1981|том=5|старонкі=|старонак=720|тыраж=15&nbsp;000}}</ref>, [[Казахстан]]; Крыптанімы: ''Д. Д.'', ''Дм. Д.'') — беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.

Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску[[Віцебск]]у ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у [[Вільня|Вільню]], дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газету [[Белая Русь (1906)|«Белая Русь»]]. У 1906—1915 член [[Віленская археаграфічная камісія|Віленскай археаграфічнай камісіі]], (з 1913 яе старшыня), кіраўнік спраў канцылярыі папячыцеля Віленскай навучальнай акругі, кіраўнік спраў Паўночна-Заходняга аддзела [[Рускае геаграфічнае таварыства |Рускага геаграфічнага таварыства]]. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Ганаровы член [[Віцебская вучоная архіўная камісія|Віцебскай вучонай архіўнай камісіі]].<br/>Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў вау [[Першы Усебеларускі з'езд|Першым Усебеларускім кангрэсе]] 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік [[Інбелкульт]]а, дацэнт [[БДУ]], з 1929 дырэктар бібліятэкі [[Беларуская Акадэмія навук|БелАН]], у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАНАН БССР.<br/>Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў [[Казахстан]] на 5 гадоў. Памёр у ссылцы ў красавіку 1942 г. Рэабілітаваны пасмяротна 9 чэрвеня 1964 г.

Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936).<br/>Аўтар Арыштаваныпрац 10па снежнягісторыі 1937;гарадоў пастановайі пазасудовыхмястэчак органаўБеларусі: ад[[Горад 11Барысаў|Барысава]], верасня[[Горад 1939Ветка|Веткі]], высланы[[Мінск]]а, ў[[Горад КазахстанЛепель|Лепеля]], на[[Горад 5 гадоўОрша|Оршы]]. ПамёрДаследаваў угісторыю ссылцыПолацкага, Барысаўскага, Свіслацкага і [[Аршанскі замак |Аршанскага]] [[Замак|замкаў]]. РэабілітаваныВывучаў 9гісторыю чэрвенянацыянальных меншасцей на 1964Беларусі.