Вестготы: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др вырашэнне неадназначнасцяў using AWB (7794) |
др clean up, replaced: э у → э ў, 612]]-621 → 612—[[621 (2), {{вызн2|1=заходнія готы}} → '''заходнія готы''', {{вызнч|1=Вестготы}} → '''Вестготы''' using [[Project:AWB|AWB]] (7794) |
||
Радок 1:
[[Выява:Visigoth migrations.jpg|right|450px|thumb|Міграцыя вестготаў]]
== Уварванне на Балканы ==
Упершыню еўрапейцы даведаліся пра вестготаў, як пра асобны народ у [[268]] г., калі яны пачалі рабаваць [[балканы|балканскія]] правінцы Рымскай імперыі<ref name="ReferenceA">Самарџић, Н. Историја Шпаније. Визиготска Хиспанија.Плато, Београд, 2005.</ref>. Вестготы прайшлі правінцыі [[Панонія|Панонію]] і [[Ілірыя|Ілірыю]], нават пагражалі самой [[Італія|Італіі]]. Але ўлетку таго жа года вестготы атрымалі паражэнне, каля сучаснай італьянска-славенскай мяжы, а затым яшчэ
Вестготы засталіся ў Дакіі да [[376]] г, калі адзін з іх лідэраў [[Фрытыгерн]], звярнуйся да рымскага імператара [[Валент]]а з просьбай аб магчымасці пасяліцца на паўднёвым беразе Дуная, у якасці федэратаў. Вестготы спадзяваліся знайсці сховішча ад [[гуны|гунаў]], якія прыціснялі іх на захадзе, і знайшлі - рымскі імператар адказаў згодай. Аднак, імперскія афіцэры пачалі чыніць самаўпраўства і вестготы паўсталі, спусташыўшы [[фракія|Фракію]], на што Валент адказаў баявымі дзеяннямі, з тым каб знішчыць вестготаў, аднак, патрываў цяжкае [[бітва пад Адрыянаполем, 378|паражэнне пад Адрыянаполем у 378 г]]<ref name="ReferenceA"/>. З таго моманту, вестготы ўвесь час змагаліся супраць рымлян, складая зняважлівыя для рымлян перамір'і. Бітва пад Адрыянапольем была найважнейшай у гэтай вайне. Імператар Валент быў дрэнна дасведчаны аб памерах гоцкага войска і ўступіў у бітву, у якой сам быў забіты ў баю, а цэлае рымскае войска было знішчана. Такім чынам вестготы дабіліся магчымасці пасяліцца на тэрыторыі Рымскай імперыі.
Радок 22:
VI ст. адзначылася канчатковым аб'яднаннем іберыйскай прасторы і пачаткам будаўніцтва новай іспанскай асобы. Акрамя таго, адзначана і аб'яднаннем царквы і дзяржавы. Кароль, у адрознене ад візантыйскай мадэлі, стаў вярхоўным главой царквы. Біскупы прызналі караля ў якасці адзінага надзейнага гаранта законнасці і парадку.
Вестгоцкія каралі да самага падзення сваёй дзяржавы, вялі барацьбу за сталец. Пасля смерці Рэкарэда, амаль усе каралі дахадзілі да ўлады з дапамогай сілы. [[Сісебур]] ([[612]]
== Інтэрвенцыя маўраў ==
| |||