Гай Юлій Цэзар: Розніца паміж версіямі

10 студзеня 49 да н.э. Цэзар перайшоў праз памежную раку [[Рака Рубікон|Рубікон]] і хутка захапіў Рым, з якога паспеў збегчы ўвесь сенат на чале з Пампеям. Апошні вырашыў арганізаваць супраціў Цэзару ў Грэцыі і адплыў з Італіі. Цэзар спачатку правёў кампанію супраць пампеянцаў ўу Іспаніі і толькі потым высадзіўся ў Грэцыі. Першыя некалькі бітваў былі беспаспяховымі для Цэзара, аднак ён здолеў перавесці ваенныя дзеянні з горыстага Эпіру (сучасная Албанія і заходняя Грэцыя) на ўзбярэжжа Эгейскага мора. Там адбылася галоўная бітва грамадзянскай вайны — [[бітва пад Фарсалам, 48 да н.э.|бітва пад Фарсалам у 48 да н.э.]], у якой Цэзар цалкам перамог армію Пампея. Пампей збег у Егіпет, але там яго схапілі і забілі па загаду егіпецкага цара. Пасля таго, як Цэзар прыплыў у Егіпет, ён умяшаўся ва ўнутрыегіпецкія інтрыгі на баку кандыдаткі на царскі трон Клеапатры. Пасля перамогі Цэзар пачаў афрыканскую кампанію на тэрыторыі сучаснага Туніса, дзе Цэзару супрацівіўся яго стары вораг [[Катон Малодшы]]. Катон скончыў жыццё самагубствам падчас аблогі крэпасці Утыка Цэзарам. Нарэшце, Цэзар правёў апошнюю кампанію — зноў у Іспаніі, дзе ён перамог апошніх пампеянцаў.

З прычыны таго, што Цэзар збіраўся ісці на вайну супраць [[Парфія|Парфіі]], нездаволеныя [[патрыцыі]] дамовіліся забіць Цэзара ў самым хуткім часе. Цэзар быў забіты 15 сакавіка 44 да н.э. у час пасяджэння сената. Змоўшчыкі, сярод былі вельмі блізкія за Цэзара людзі, нанеслі яму 23 ўдарыудары кінжаламі<ref>[[Гай Светоній Транквіл]]. Жыццё дванаццаці цэзараў. Боскі Цэзар, 82, 2</ref>.