Тэлоніус Монк: Розніца паміж версіямі

У 1940 годзе ён атрымаў пасаду піяніста ў легендарным Манхэтэнскім клубе «Minton's Playhouse». На гэтай працы Монк зарабляў ўсягоусяго 17 долараў у тыдзень, але атрымліваў вялікае задавальненне ад імправізацый з барабаншчыкам Кені Кларкам: яны выпрацавалі сваю ўласную манеру ігры, ускладняючы кампазіцыі, каб адсяваць пасрэдных выканаўцаў, якія жадалі выступаць з імі разам. У 1942 г. ў клубе сталі з'яўляцца Дзізі Гілеспі і Чарлі Паркер, якія потым сталі агульнапрызнанымі родапачынальнікамі бібопа, стыля ў джазе які здабыў папулярнасць і камерцыйную паспяховасць ўу 1944 г. У тым жа 44-м Монк пакінуў «Minton's Playhouse» так і не дамогшыся прызнання шырокай публікі.

У 1944 -м зрабіў сваю першую студыйны запіс сумесна з квартэтам Коўлмэна Хокінса. Хокінс быў першым вядомым музыкам які паверыў ўу талент маладога Тэлоніуса Монка, і той пасля адплаціў яму за давер запрашэннем паўдзельнічаць у запісах 1957 года з Джонам Калтрэйнам.

Работы Монка ўсё яшчэ не мелі шырокага поспеху ў публікі: яго арыгінальную манеру выканання многія лічылі дылетанцкае. Ён шмат піў, паліў марыхуану і прымаў медыкаменты (гэта пачалося яшчэ ў час яго працы ў «Minton's Playhouse», дзе такі стыль жыцця лічыўся нормай). У 1948 годзе Монк быў упершыню абвінавачаны ў злачынстве: у яго знайшлі марыхуану. На год канфіскаваная яго кабарэ-кард (пасведчанне, якое дазваляе выступаць ува ўстановах, дзе падаюць спіртное), так што ён фактычна пазбавіўся свайго асноўнага крыніцы даходу. Потым ён яшчэ раз страціў ліцэнзію на працу. У 1952-м годзе Монк стаў працаваць на студыі «Prestige Records». У гэты перыяд было створана шмат значных запісаў: сумесныя працы з саксафаністам Соні Ролінзам, барабаншчыкам Артам Блэйкі і вялікім трубачом Майлза Дэвіса. Яго адносіны з калегамі складаліся па-рознаму: да маладога Ролінза ён ставіўся з павагай, а вось да Дэвіса адчуваў непрыязнасць. У сваю чаргу, Дэвіса раздражняла манера Монка адцягваць увагу ад саліруючай трубы сваімі шалёнымі пасажамі: ён не вельмі падыходзіў на ролю акампаніятара, і музыкі часта сварыліся.

У 1956 г. тэлеканал СBS запрасіў Монка прыняць удзел у шоў «Зоркі джаза», дзе ён прыцягнуў усеагульную ўвагу сваёй дзіўнай манерай ніколі не згінаць пальцаў, націскаючы на клавішы. У гэтым жа годзе быў запісаны, мабыць, самы знакаміты альбом музыкі — «Brilliant Corners» (пры ўдзеле тэнар-саксафаніста Соні Ролінза). У 1957 г. намаганнямі баранесы дэ Панонікі і Хары Каломба, новага менеджэраменеджара Монка, музыканту атрымалася вярнуць кабарэ-кард. Неўзабаве ён пачаў працаваць у джаз-клубе «Five Spot» на чале створанага ім квартэта. Першапачаткова з ім граў Джон Калтрэйн, але ў канцы 1958-га яго месца заняў Джоні Грыфін, а затым Чарлі Роўз, які пратрымаўся ў калектыве цэлых 12 гадоў. У гэтым жа годзе здарыўся чарговы скандал, музыка зноў трапіў пад суд за захоўванне наркотыкаў і быў пазбаўлены магчымасці выступаць у клубах на 2 гады. У 1959 г. ён ледзь не патрапіў у псіхіятрычную бальніцу з-за свайго асацыяльных і дзіўных паводзінаў, але паступова з дапамогай сваёй жонкі яму ўдалося прыйсці ў нармальны стан. Яго музыка (сумесна з Артом Блэйк) увайшла ў саўндтрэк фільма «Знікаючыя жанчыны» («Des Femmes Disparaissent») рэжысёра Эдуарда Малінарп, Монк ўсёусё-ткі дамогся шырокай вядомасці. У 1963-м годзе ён быў уключаны чытачамі часопіса «Down Beat» ў Залу Славы джаза (цікава, што ён так ніколі і не ўвайшоў у гэты спіс па версіі крытыкаў), 1964-м часопіс «Time» прысвяціў яму цэлы нумар, партрэт Монка для вокладкі зрабіў Барыс Шаляпін (сын знакамітага спевака). У часопісе быў згаданы той факт, што музыка злоўжывае алкаголем і наркотыкамі.