Пётр Скарга: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др Bot: + Шаблон:Картка:Асоба |
др clean up, replaced: е у → е ў, і у → і ў, я у → я ў, ўнія → унія using AWB (7893) |
||
Радок 28:
'''Пётр СКАРГА''', сапр.: '''Пётр ПАВЕНСКІ''' (люты {{ДН|||1536}}, Труец у Мазовіі, Польшча — {{ДС|12|9|1612}}) — царкоўны і палітычны дзеяч [[Рэч Паспалітая|Рэчы Паспалітай]], пачынальнік польскай аратарскай прозы.
Скончыў [[Кракаўская акадэмія|Кракаўскую акадэмію]] (1555). У 1563 прыняў духоўны сан, у 1568 выехаў у [[Рым]], дзе
Заснавальнік і першы рэктар (1579—84) Віленскай езуіцкай акадэміі (гл. [[Віленскі
Празваны сучаснікамі Златавустам, яго казанні адрозніваліся красамоўствам і сведчылі пра высокую эрудыцыю. Аўтар рэлігійна-палітычных твораў: «Пра еднасць Божай царквы» (1577), «Жыціі святых» (1579), «Брэсцкі сінод» (1597), «Сеймавыя казанні» (1600), «Жаўнерскія набажэнствы» (1606), «На трэны і лямант Тэафіла Арталога» (1610) і інш. Выступаў за моцную цэнтралізаваную дзяржаву на чале з каралём з абсалютнай уладай, аднак дзеянні манарха, на думку Пятра Скаргі, павінны абмяжоўвацца правам і радай. Разам з тым палітычным ідэалам лічыў тэакратыю, пад якой разумеў кіраванне царкоўнай улады пры дапамозе караля. Абгрунтоўваў ідэю царкоўнай уніі для ўмацавання духоўнага адзінства дзяржавы. Рэзка крытыкаваў анархізм і разбэшчанасць шляхты, яе класавы эгаізм, сацыяльную няроўнасць і прыгнёт сялянства. Папярэджваў, што прамаруджванне з рэформамі па цэнтралізацыі дзяржавы можа прывесці да падзення Рэчы Паспалітай.
| |||