Вайна Маскоўскай дзяржавы з Вялікім Княствам Літоўскім (1534—1537): Розніца паміж версіямі

 

Масква, занятая барацьбой з татарамі, хацела замірэння. Вільня, ад якой вайна патрабавала вялікіх гасп.-фінансавых намаганняў,— таксама. Пасля спрэчак аб месцы перагавораў Жыгімонт I Стары згадзіўся прыслаць да шасцігадовага Івана IV сваё «вялікае пасольства», якое і з'явілася ў Маскве 12.1.[[1537]]. Праз 2 дні пачаліся цяжкія і доўгія перагаворы. Абодва бакі спачатку высвятлялі, хто распачаў вайну, выстаўлялі тэрытарыяльныя дамаганні (Масква патрабавала [[Кіеў]] і [[Полацк]], Вільня — [[Ноўгарад]] і [[Пскоў]]). Паслы ВКЛ дамагаліся вяртання ўсёй Северскай зямлі і разбурэння нанава збудаваных замкаў — Себежа, Завалочча і Веліжа, а маскоўскі бок настойваў на даваенныя межы і прасіў абмяняць усіх палонных. Вільня згаджалася аддаць усіх палонных за адзін г. Чарнігаў, аднак Масква не прыняла прапановы. Толькі ў лютым [[1537]] на кампрамісных умовах было дасягнута пагадненне: Гомель з усёй зямлёй заставауся ў складзе ВКЛ, Себеж і Завалочча перадаваліся Маскоўскай дзяржаве, астатнюю мяжу пакідалі нязменнай. Падпісаны трактат прадугледжваў пяцігадовае перамір'е (да 25.3.1542), мір на межах і свабоду гандлю.

{{літ|1=|Акты, относящиеся к истории Западной России, собранные и изданные Археографическою комиссиею. Т. 2. Спб., 1848;

|Карамзин Н. М. История государства Российского. Кн. 2, т. 1. М., 1989;