Ігнат Сымонавіч Легатовіч: Розніца паміж версіямі

Нарадзіўся ў шляхецкай сям'і. Рана страціў бацьку, і яго выхаваннем займаўся айчым Якуб Вішнеўскі. Скончыў дамініканскую школу ў [[Гродна|Гродне]], якая ўтрымлівалася на ўзроўні гімназіі. Затым паступіў у [[Віленскі ўніверсітэт]] на аддзяленне літаратуры і мастацтва, дзе ў 1817 атрымаў ступень магістра ў галіне філасофіі. Працаваў выкладчыкам лацінскаелацінскай мовы ў Мінскай гімназіі (1817—1839), школьным інспектарам павятовых вучылішчаў у [[Лепель|Лепелі]], [[Полацк]]у, і Вількаміры. У 1846, страціўшы зрок, пераехаў у Мінск, дзе заняўся рэпетытарствам і літаратурнаю творчасцю. Жыў бедна, бо не хапала пенсіі. Часта наведваў дом Марцінкевічаў, сябраваў з [[В. Дунін-Марцінкевіч|Вінцэнтам Дуніным-Марцінкевічам]].

Эпіграмы I. Легатовіча звычайна манастрафічныя — ад двухрадковых мініяцюр да дванаццацірадковых вершаў з прыкметамі апавядальнасці. Тэматыка іх разнастайная, але традыцыйная для часоў Асветніцтва. Вершы і эпіграмы І. Легатовіча карысталіся вялікаю папулярнасцю ў тагачасным грамадстве. Паэт высмейваў і агульначалавечыя заганы, і непрыстойныя паводзіны дыі ўчынкі канкрэтных асоб. Эпіграмы І. Легатовіча скіраваны супраць зладзеяў, п'яніцаў, злосных жонак і графаманаў. Асаблівы рахунак І. Легатовіч выстаўляў дактарам, лячэнне якіх не толькі спустошала кішэню хворага, але і скарачала век, магчыма тут выявіўся горкі жыццёвы вопыт паэта, бо страціўшы зрок, ён доўга і безвынікова спрабаваў вярнуць яго з дапамогаю медыцыны<ref>Мархель У. На кампактнай мастацкай плошчы // Мархель У. Прысутнасць былога. С. 71.</ref>.

Сацыяльны аспект з'яўляецца асноўным і ў эпіграме «Адказ хлопа». Пэўна, антыпрыгонніцкі пафас дадзеных твораў І. Легатовіча стаўсястаў тою акалічнасцю, якая звязала асобу паэта з ананімна надрукаваным у альманаху Адама Пянькевіча «Bojan» («Баян», 1838) беларускамоўным вершам «Скажы, Вяльможны Пане…» (напраўдзе ж, выдавец «Bojana» А. Пянькевіч <!--(1811—1879)--> у 1830-я гады яшчэ не меў сувязі з І. Легатовічам), за надрукаванне якога віленскі альманах быў забаронены цэнзурай. У гэтым творы паэт наблізіў сваю гаворку да людзей, сацыяльна прыніжаных. У сціслым беларуска-польскім дыялогу прыгоннага селяніна і пана больш гаваркі селянін, які не хоча мірыцца з сваім бяспраўным становішчам і, прадбачачы немінучае пакаранне прыгнятальніка на «страшным судзе», па-хрысціянску спачувае яму. Польскамоўны выраз «Цо тобе, хлопе, до тэго?», паўтораны вуснамі селяніна ў канцы дыялога надае вершаванай мініяцюры іранічны сэнс.