Лазанья: Розніца паміж версіямі

У часы [[Марка Пола]] ([[XIII ст.]]) лазанья ўжо ў асноўным была падобнай на сучасную: тонкія пляскатыя шырокія кавалкі цеста (звычайна прамавугольныя; пры масавай вытворчасці пераважна гафрыраваныя накшталт [[шыфер]]у) спачатку адварваюцца як локшына, а потым тушацца ў пячы ці духоўцы з разнастайнымі дадаткамі (садавінайсадавіной, мясам, [[грыбы|грыбамі]] і г.д.).

Сучасная лазанья гатуецца, як правіла, з [[6, лік|шасці]] пластоў цеста, пры гэтым на кожны пласт кладуць мясной фарш, грыбы, гародніну, а зверху - цёрты сыр і некалькі кавалачкаў масла. Для лазаньі італьянцы часцей за ўсё выкарыстоўваюць такія гатункі сыра, як [[рыкота]] і [[мацарэла]]. [[Пармезан]] абавязковы толькі для класічнай лазаньі баланьезэ, і ніякі іншы гатунак сыра ў дадзеным страве выкарыстоўваць немагчыма<ref>[http://newtimes.ru/articles/detail/4014 В компании с лазаньей]. // The New Times, 23.06.2008</ref>. Далей страва запякаецца ў духавайдухавой шафе.