|
'''НавэлаНавела''' — [[літаратурны жанр]], кароткі ці сярэдні па памеры [[празаічны твор]], як і [[апавяданне]]. Ад апавядання, аднак, адрозніваецца тым, што ў навэленавеле інтэнсіўна распрацоўваецца адна драматычная сітуацыя, без апісанняў, разважанняў і развіцця [[персанаж]]аў. Звычайна канец навэлынавелы выразны, раптоўны і ўяўляе сабой пэўную развязку драматычнай гісторыі.
== Гісторыя жанру навэланавела ==
НавэлаНавела з'явілася ў [[14 стагоддзе | 14]] — [[16 стагоддзе | 16]] ст. у [[Італія | Італіі]], хоць карані яго выходзяць са старажытных [[літаратура | літаратур]] Захаду і Усходу. У эпоху [[Адраджэнне]] навэланавела — гэта невялікае [[апавяданне]], нярэдка з [[гумар]]ыстычнай або [[сатыра | сатырычнай]] афарбоўкай, перадавала «навіны дня» (адсюль назва жанру). «[[Дэкамерон]]» Дж. [[Бакача]] з'яўляецца характэрным цыклам навэлнавел той эпохі. Не без уплыву Бакача з'яўляецца зборнік навэлнавел [[Маргарыта Наварская | Маргарыты Наварскай]] «[[Гептамерон]]» ([[1558]]).
У [[17 стагоддзе | 17]] ст. навэлунавелу прадстаўляе [[Мігель дэ Сервантэс| М. дэ Сервантес]] («Павучальныя навэлынавелы», [[1613]]). Але найбольшага росквіту дасягае яна ў [[19 стагоддзе | 19]] ст. Уласна, тады і ў [[20 стагоддзе | 20]] ст. працягваюць развівацца яе разнавіднасці — псіхалагічная, фантастычная, сенсацыйная і іншыя навэлынавелы. Непераўзыдзеным майстрам вострасюжэтных навэлнавел 19 ст. быў [[Праспер Мерымэ]] («Матэа Фальконэ», «Таманг», «Каломба», «Кармэн»). У [[руская літаратура | рускай літаратуры]] 19-20 ст. навэлунавелу дастойна прадстаўляюць [[А. Пушкін]], [[Іван Сяргеевіч Тургенеў | І. Тургенеў]], [[Іван Аляксеевіч Бунін | І. Бунін]], у [[польская літаратура | польскай літаратуры]] — [[Баляслаў Прус | Б. Прус]], [[Генрык Сянкевіч]], [[Стэфан Жэромскі]].
[[Катэгорыя:Літаратурныя жанры]]
[[Катэгорыя:НавэлыНавелы|*]]
|
