Людовік II (кароль Італіі): Розніца паміж версіямі

'''Імператар Людовік ІI''' ([[825]] - [[12 жніўня]] [[875]]) — кароль Італіі ў 844 - 875, кароль Праванса ў 863 - 875, імператар Захаду ў 850 - 875 гадах з дынастыі Каралінгаў. Сын імператара Лотара I і Ірменгарды Турскай, жанаты з 851 або 852 года на Ангельберзе.

Неўзабаве пасля заключэння Вердэнскага дагавора (843) бацька адаслаў Людовіка ў Італію. Папа рымскі Сергій II пайшаў насустрач маладому гасудару і зладзіў у яго гонар цудоўны прыём і ў чэрвені 844 урачыста каранаваў яго каралём Італіі.

У [[846]] [[арабы]] падняліся па Тыбры да самага Рыма і захапілі яго, у тым ліку разрабавалі сабор святога Пятра. Кароль Людовік ўступіў у бітву з імі, але пацярпеў паразу і ледзь здолеў выратавацца. У 850 папа Леў IV вянчаў Людовіка імператарскай каронай. Князь Салерна Сіконульф з'явіўся да Людовіка, прысягнуў яму на вернасць і заплаціў значную суму грошай. Заручыўшыся саюзам з ім, Людовік рушыў супраць арабаў з усімі знаходзіліся ў Італіі войскамі франкаў. Князь Беневента выдаў яму знаходзіўшыхся ў яго горадзе арабаў, і Людовік загадаў пакараць смерцю іх, але гэтая лютасць не спыніла ворагаў, якія рабілі жудасныя спусташэнні. Людовік дарэмна аблажыў Бары і неўзабаве адступіў.