Сцяпан Хусейнавіч Александровіч: Розніца паміж версіямі

'''Сцяпан Александровіч''' ({{ДН|||1921}}, [[Горад {{МН|Капыль||горад Капыль]]}} — {{ДС|||1986}}, [[Горад Мінск|Мінск]]) — беларускі [[пісьменнік]], [[літаратуразнаўца]], [[крытык]], [[краязнаўца]]. [[Доктар філалагічных навук]], [[прафесар]]<ref name="БС">т. 5. Биографический справочник. Мн: Издательство «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. 29 с.</ref>. СябраЧлен СП[[Саюз пісьменнікаў СССР|Саюза пісьменнікаў СССР]] з 1955 г.

Скончыў універсітэт у 1950 г<ref name="БС"/>. Выкладаў беларускую мову і літаратуру ў Наваельненскай сярэдняй школе Дзятлаўскага раёна і ў НаваградкуНавагрудку (1944—1953), у Мінскім бібліятэчным тэхнікуме (1953—1958). У 1959<ref name="БС"/>—1963 гг. — навуковы супрацоўнік Інстытута літаратуры Імя Янкі Купалы АН БССР. З 1963 г. — дацэнт, з 1974 г. — прафесар [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта]]<ref name="БС"/>.

Даследаваў гісторыю беларускай літаратуры ў міжславянскім беларуска-балтыйскім і агульнаеўрапейскім гістарычна-культурным кантэксце. У працы «Пуцявіны роднага слова» ([[1971]]) прааналізаваў працэс станаўлення новай беларускай літаратуры ў 2-й палове XIX — пачатку [[XX стагоддзе|XX ст.]] паралельна з зараджэннем і развіццём нацыянальнага кнігадрукавання і перыёдыкі<ref name="БС"/>. Узнавіў цэласную карціну беларускіх перыядычных выданняў і выдавецкіх суполак, таварыстваў, паказаў іх ролю ў ідэйна-мастацкім і жанравым росце айчыннай славеснасці, сталенні нацыянальнага тэатрутэатра, музыкі, журналістыкі, у паглыбленым вывучэнні фальклору, этнаграфіі і ўсёй культуры Беларусі. У кнізе «Вальнадумца з-пад Нясвіжа Аляксандр Незабытоўскі» ([[1975]]) раскрыў малавядомыя падзеі з гісторыі беларуска-польскіх літаратурных і грамадска-палітычных сувязяў у 1840-я гады.