Заняпад беларусазнаўства прпацягваўсяпрацягваўся да канца 1980-х гадоў. Пэўны ўклад у захаване традыцый беларусазнаўства зрабілі цэнтры [[Беларуская эміграцыя|беларускай эміграцыі]] ў [[ЗША]], [[Канада|Канадзе]], [[ФРГ]], [[Вялікабрытанія|Вялікабрытаніі]], [[Аўстралія|Аўстраліі]], [[Чэхія|Чэхіі]] і інш. Айчыннае беларусазнаўства пачало аднаўляцца за адраджэннем беларускага нацыянальна-вызваленчага руху. Павялічылася беларусазнаўчая навукова-асветная роля перыядычных выданняў Беларусі, асабліва газеты [[Літаратура і мастацтва (1932)|«Літаратура і мастацтва»]], заснаваны часопіс [[Спадчына (1989)|«Спадчына»]] (з [[1989]]). У [[1991]] г. створаны [[Нацыянальны навукова-асветны цэнтр імя Ф. Скарыны]] і ў яго складзе аддзел беларусазнаўства, факультэты беларускай філалогіі і культуры /*ў [[Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт імя Янкі Купалы|ГродзенскагаГродзенскім дзяржаўнагадзяржаўным ўніверсітэтауніверсітэце імя Я. Купалы]], іБеларускім [[Беларускідзяржаўным дзяржаўныуніверсітэце педагагічныімя ўніверсітэтМ.Танка, імяВіцебскім Максімадзяржаўным Танка|Мінскагаўніверсітэце педінстытута]](1992)*/. Задачы беларусазнаўства значна ўскладніліся. Яно павінна ўжо было займацца не аздараўленнем, а духоўнай рэанімацыяй беларускай нацыі. Павялічылася патрэба ў глыбокім і ўсебаковым вывучэнні гістарычнага вопыту і духоўных каштоўнасцей беларусаў, каб падтрымаць і аднавіць нацыянальныя формы быцця, у якіх былі б створаны самыя спрыяльныя ўмовы для поўнага раскрыцця здольнасцей кожнага прадстаўніка нацыянальнай супольнасці.
