Бабровыя войны: Розніца паміж версіямі

Нетыповым было вядзенне баявых дзеянняў іракезаў і іх стаўленне з пераможанымі плямёнамі. Практыка падвышэння сацыяльнага статуту праз ваенныя заслугі рабіла непажаданым падначаленне зрынутых плямёнаў ці іх васалізацыю для ваенных правадыроў. Адпаведна, з людзьмі з гэтых плямёнаў можна было не лічыцца і ўжываць адмысловую жорсткасць, якая моцна падрывала баявы дух якія падвергліся нападу. Паказальна таксама іх стаўленне да падпарадкаваных плямёнаў, якія не былі ні ўліты ў склад Лігі іракезаў, ні знішчаны.[3] З іншага боку, такая бязлітасная тактыка спрыяла адчужэнню «ўсыноўленых» іракезамі ад сваіх былых супляменнікаў і рабіла немагчымым іх здрада ўжо ў стаўленні саміх іракезаў. Зрынутыя іракезамі плямёны або выганяліся са сваіх земляў, або цалкам уключаліся ў склад плямёнаў — членаў Лігі і асіміляваліся, або заставаліся ў якасці плямёнаў для падвышэння статуту ваяроў ці водкупу ад іх (часам гэта набывала форму даніны). Часам накіроўваліся адмысловыя наглядчыкі ці нават — пазней — прызначаліся «амаль-каралі» і іх прадстаўніцтвы для кантролю над плямёнамі. Прыродна-кліматычныя ўмовы часта патрабавалі выкарыстання невялікіх мабільных атрадаў, што замінала арганізацыі ваеннага ўзаемадзеяння паміж чальцамі Лігі і прывяло да паразы ў аджыбве[[аджыбвэ]]-іракезскай вайне. Французы, аднак, хутка перанялі гэту тактыку і буйныя экспедыцыі Карыньян-Сальерскага палка ў 1665—1666 гадах сталі ўнікальным, хоць і не занадта ўдалым досведам.