'''ТэорыяТэо́рыя пластычнасціпласты́чнасці''' - раздзел [https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B5%D1%85%D0%B0%D0%BD%D1%96%D0%BA%D0%B0_%D1%81%D1%83%D1%86%D1%8D%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D1%8B%D1%85_%D0%B0%D1%81%D1%8F%D1%80%D0%BE%D0%B4%D0%B4%D0%B7%D1%8F%D1%9E[Механіка суцэльных асяроддзяў|механікі суцэльных асяроддзяў]], задачамі якога з'яўляецца вызначэнне высілкаў і перамяшчэнняў ў дэфармуемам целе за межамі пругкасці. Строга кажучы, у тэорыі пластычнасці мяркуецца, што [[напружаны стан]] залежыць толькі ад шляху нагруженія ў прасторы дэфармацый і не залежаць ад хуткасці гэтага нагруженія. Ўлік хуткасці нагруженія магчымы ў рамках больш агульнай тэорыі вязкапластычнасці.
Тэорыя пластычнасці металаў і палімераў знайшла шырокае прымяненне ў машынабудаванні, дзе часта даводзіцца разглядаць дэфармацыю дэталяў і нарыхтовак за межамі [https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D1%83%D0%B3%D0%BA%D0%B0%D1%81%D1%86%D1%8C [Пругкасць|пругкасці]], што дазваляе выявіць дадатковыя трывальныя рэсурсы канструкцыі. У тэхналагічных працэсах вытворчасці некаторых элементаў канструкцый прадугледжаны спецыяльныя аперацыі, якія дазваляюць шляхам пластычнага дэфармавання павысіць апорную здольнасць дэталяў у межах пругкасці. Тэорыя пластычнасці грунтоў і горных парод ўжываецца ў геалогіі, а таксама ў праектаванні збудаванняў.
== Варыянты тэорый пластычнасці ==
У цяперашні час вядома вялікая колькасць розных варыянтаў тэорый пластычнасці, якія адрозніваюцца выбарам пакладзеных у іх аснову [[вызначальныя суадносіны|вызначальных суадносін]], якія вызначаюць паводзіны асяроддзя.
