Ізяслаў Уладзіміравіч (князь мурамскі): Розніца паміж версіямі

| дата смерці = 1096

| месца смерці = [[Мурам]]

| дынастыя = [[Рурыкавічы]]

| бацька = [[Уладзімір Манамах]]

| маці = [[Гіта Уэсекская]]

'''Ізяслаў Уладзіміравіч''' ([[1077]]/[[1078]]—[[1096]]) — [[Князі смаленскія|князь смаленскі]] (1095), курскі(да 1095) ды мурамскі(1095-10961095—1096). Сын [[Вялікі князь Кіеўскі|вялікага князя кіеўскага]] [[Уладзімір Манамах|Уладзіміра Манамаха]].

Пасля пачатку вайны за ўдзелы паміж сынамі Святаслава Яраславіча з аднаго боку, Святаполкам Ізяславічам і Уладзімірам Усеваладавічам з другога, захопу Алегам Святаславічам Чарнігава (1094), а Давыдам Святаславічам - — Смаленска (1095) Ізяслаў па даручэнні бацькі выехаў з Курска і заняў Мурам, які належыў Алегу.

Пасля выгнання Алега з Чарнігава Святаполк і Уладзімір вымушаныя былі адбіваць напад полаўцаў на Кіеў і Переяслаўль, менавіта тады ім удалося нанесці вырашальнае паражэнне хану Тугаркану, часова спыніўшае палавецкія набегі на Русь. Тым часам Алег, сабраўшы войска ў Смаленску, рушыў на Мурам і запатрабаваў ад Ізяслава сысці з яго вотчыны ў вотчыну Уладзіміра Манамаха - — ў Растоў ды Суздаль. Але Ізяслаў сабраў войска для абароны Мурама з растоўцаў, суздальцаў і белазерцаў. У бітве пад сценамі Мурама 6 верасня 1096 года Ізяслаў загінуў.

У выніку перамогі Алег заняў Мурам, Растоў і Суздаль. Толькі пасля паходу на яго наўгародскага, пераяслаўскага і палавецкага войскаў на чале з Мсціславам і Вячаславам Уладзіміравічамі адпаведна Алег вымушаны быў адступаць і ў рэшце рэшт пагадзіўся на заключэнне міру, якое адбылося на княжым з'ездзез’ездзе ў Любечы ў 1097 годзе.