Пяты крыжовы паход: Розніца паміж версіямі

 

Ваенныя дзеянні ішлі вяла, і ў [[1218]] годзе кароль Андраш вярнуўся дамоў. Неўзабаве ў Святую зямлю прыбылі новыя атрады крыжакоў, пад правадырствам Георга Відскага і графа Галандыі [[Вілем I, граф Галандыі|Вілема I]] (на шляху частка іх дапамагала хрысціянам у барацьбе з [[маўры|маўрамі]] ў [[Партугалія|Партугаліі]]). Крыжакі вырашылі напасці на [[Егіпет]], які быў у той час галоўным цэнтрам мусульманскай магутнасці ў Пярэдняй Азіі. Сын [[аль-Адзіль I|аль-Адзіля]], [[аль-Каміль]] (аль-Адзіль памёр у 1218 годзе), прапанаваў надзвычай выгодны мір: ён згаджаўся нават на вяртанне Іерусаліма хрысціянам. Гэта прапанова была адпрэчана крыжакамі. У лістападзе [[1219]] года, пасля больш чым гадавой аблогі, крыжакі ўзялі [[Даміета|Даміету]]. Леапольда і караля [[Іаан дэ Брыен|Іаана Брыенскага]], якія пакінулі лагер крыжакоў, часткова замяніў [[Людвіг I, герцаг Баварыі|Людвіга I Баварскага]] з немцамі, якія прыбылі ў Егіпет. Частка крыжакоў, перакананая папскім легатам Пелагіем, рушыла на [[Мансура|Мансуру]], але паход скончыўся поўнай няўдачай, з прычыны таго, у той час пачаў разлівацца Ніл, і тады, крыжакі, якіх паўсюдна адцяснялі, склалі ў [[1221]] годзе з аль-Камілем мір, па якім атрымалі свабоднае адступленне, але абавязаліся ачысціць Даміету і ўвесь Егіпет. Тым часам з [[Іаланта Іерусалімская|Ізабелай]], дачкой [[Марыя Іерусалімская|Марыі Іаланты]] і Іаана Брыенскага, ажаніўся Фрыдрых II Гогенштаўфен. Ён абавязаўся перад Папам пачаць крыжовы паход.

 

[[Катэгорыя:Крыжовыя паходы]]