Караль Канстанцінавіч Незабытоўскі: Розніца паміж версіямі

Вынікам дамоўленасці з нямецкім камандаваннем стаў наступ у лютым 1918 г. нямецкіх войск на Мінск. Адначасова лідары [[Мінскае таварыства сельскай гаспадаркі|МТСГ]] імкнуліся паўплываць на генерала [[Юзэф Доўбар-Мусніцкі|Юзафа Доўбар-Мусніцкага]], каб не перашкаджаў руху нямецкіх войск да Дняпра. З гэтай місіяй у другой дэкадзе лютага [[1918]] г. у [[Горад Бабруйск|Бабруйск]], галоўную стаўку I Польскага корпуса, паехала дэлегацыя ад [[Польскай рады Мінскай зямлі]] ([[Геранім Казімір Кеневіч|Геранім Кеневіч]] (1867—1925), Караль Незабытоўскі (1865—1952), Чэслаў Крупскі), [[Польская рада Віленскай зямлі|Польскай рады Віленскай зямлі]] (Вітальд Копец), [[Польская рада Магілёўскай зямлі|Польскай рады Магілёўскай зямлі]] ([[Канстанцін Гардзялкоўскі]]) і інш., да якой хутка далучыліся {{нп3|[[Ежы Асмалоўскі||pl|Jerzy Osmołowski}}]] і Козел-Паклеўскі, якія неўзабаве вярнуліся з місіі ў Варшаву да [[Рэгенцкая Рада, Польшча|Рэгенцкай Рады]]<ref name="ReferenceC"/>. Дэлегацыя паставіла на мэту пераканаць Доўбар-Мусніцкага ў непазбежнаці ліквідацыі [[Начпол]]а (Naczelny Polski Komitet Wojskowy, Naczpol) і схіліць польскага генерала да супрацоўніцтва з немцамі. Кіраўніцтва Польскай рады Мінскай зямлі пайшло яшчэ далей і паслала з Мінска ў Бабруйск да сваёй дэлегацыі тэлеграму, дзе гаварылася, што, калі Доўбар-Мусніцкі не згодзіцца з прапановамі дэлегацыі «польскіх рад», то трэба прызначыць на месца начальніка I Польскага корпуса іншага афіцэра. Тэлеграма была перахоплена, дастаўлена генералу Доўбар-Мусніцкаму і выклікала заканамернае абурэнне, але ў канечным выніку Доўбар-Мусніцкі згадзіўся выканаць прапановы дэлегацыі не перашкаджаць немцам<ref name="ReferenceC"/>.