Рымскія ўзгоркі: Розніца паміж версіямі

Першыя сталыя паселішчы ў Лацыі з'явіліся ў кан. [[2 тыс. да н.э.]] на купе Альбанскіх узгоркаў. Гэтыя ўзгоркі былі асяродкам распаўсюджвання [[Лаціны|л{{*|а}}цінаў]], а пазней, у [[7 ст. да н.э.]] цэнтрам злучэння прымітыўных лацінскіх полісаў у г.зв. Альбанскі саюз.

 

 

Рымскія ўзгоркі былі заселеныя значна пазней, яна знаходзяцца ў адлегласці ~25 км ад мора, на левым беразе Тыбру. Тымчасова, мясцовасць вакол была балоцістай, а некаторыя ўзгоркі мелі стромкія схілы, што рабіла іх прыдатнымі для арганізацыі абароны. У вусці Тыбра з марской вады здаўна здабывалася соль і па левым беразе ракі ўглыб матэрыка ійшоў г.зв. Саляны шлях (''Via salaria'').

Першым, у [[10 ст. да н.э.|10]]— [[9 ст. да н.э.]], лацінамі быў заселены Палацін. Гэта пацвярджаецца як антычнай традыцыяй, так і тапаграфічнымі ўмовамі — схілы Палаціна з трох бакоў вельмі стромкія, толькі ад паўночна-ўсходняга боку быў праход да вяршыні, але і яго было лёгка абараніць. Вяршыня Палаціна мела плошчу 6-8 га і была дастатковай для тымчасова даволі значнага паселішча. Палацін тымчасова акаляла балота, а паблізу яго быў брод праз Тыбр, пад узгоркам ійшоў вышэйзгаданы Саляны шлях. Гэты, першы, этап у развіцці Рыму старажытнарымскія пісьменнікі звалі ''Roma quadrata'' (Квадратны Рым).

 

 

 

[[8 ст. да н.э.]] у развіцці Рыма, перыяд, які старажытнарымскія пісьменнікі назвалі ''Septimontium'' (Сямігор'е). Праўда, меліся на ўвазе не тыя ўзгоркі, якія зараз завуцца 7-ю рымскімі ўзгоркаў, а дзве верхавіны Палаціна — Палацый і Гермал, тры верхавіны Эсквіліна - Цыспій, Фагутал і Опій, седлавіна Велія, якая злучала Палацін з Эсквілінам, і ўзгорак Цэліё. Такім чынам, тымчасова былі заселеныя тры ўзгоркі — Палацін, Эсквілін і Цэліё.