Гіпакрат: Розніца паміж версіямі

'''Гіпакрат''' ([[грэчаская мова|грэч.]] Ιπποκράτης, Hippokrates) (каля 460 да н.э., востраў Кос  — каля 377 да н.э.) [[Старажытная Грэцыя|старажытнагрэчаскі]] доктар, «бацька [[медыцына|медыцыны]]», якая ў тым ліку і яго высілкамі вылучылася з філасофіі ў асобную навуку.

Пачатковую медыцынскую адукацыю Гіпакрат атрымаў ад бацькі  — лекара Геракліда. Дзеля навуковага ўдасканалення ў маладосці Гіпакрат шмат вандраваў і вывучаў медыцыну ў розных краінах па практыцы мясцовых лекараў і па абетных табліцах, якія вывешваліся ў бажніцах Эскулапа.

Гісторыя яго жыцця малавядомая, нават дакладна невядома, колькі пражыў Гіпакрат - — 83 ці 104 гады. Існуюць падантьні і аповяды пра яго біяграфію, але яны маюць легендарны характар. Імя Гіпакрата стала зборным, калектыўным, і многія творы з 70 прыпісваных яму, належаць іншым аўтарам, пераважна ягоным сынам. Сапраўднымі даследнікі прызнаюць ад 8 да 18 твораў. Гэта трактаты  — "«Аб вятрах"», "«Аб паветрах, водах і мясцовасцях"», "«Прагностыка"», "«Аб дыеце пры вострых хваробах"», першая і трэцяя кнігі "«Эпідэміяў"», "«Афарызмы"» (першыя чатыры раздзелы), хірургічныя трактаты "«Пра суставы"» і "«Пра пераломы"», што з'яўляюццаз’яўляюцца шэдэўрамі "«Зборніка"». Існуе некалькі твораў Гіпакрата этычнага напрамку: "«Клятва"», "«Закон"», "«Пра лекара"», "«Пра добрапрыстойныя паводзіны"», "«Настаўленні"».

Гіпакрат таксама аўтар вучэння аб чатырох тыпах тэмперамента - — халерык, меланхолік, сангвінік, флегматык - — заснаванага на ўяўленні аб суадносінах у целе чалавека чатырох вадкасцяў (крыві, слізі, жоўтай і чорнай жоўці). Даў заснаванае на гумаральным прынцыпе апісанне эмацыйных праяваў.