Францыск Асізскі: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др робат Дадаем: az:Assizli Fransisko |
др →Біяграфія: вікіфікацыя |
||
Радок 5:
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў італьянскім горадзе [[Асізі]] ў сям'і гандляра тканінамі П'етра Бернардоне. Імя, атрыманае пры нараджэнні
У юнацтве Францыск быў легкадумны і шмат часу праводзіў у забавах. Паводле паданняў, ён марыў тады стаць ваяром. У [[1201]] удзельнічае ў ваенным паходзе на [[Перуджа|Перуджу]], які церпіць няўдачу. Францыск праводзіць год у палоне. Вярнуўшыся дадому, ён не пакідае бесклапотнага жыцця і думак пра ваярскі лёс, а ў [[1204]] вырашае далучыцца да крыжовага паходу і едзе да месца збору войскаў, але па дарозе, у горадзе [[Спалета]], бачыць сон, які прымушае яго вярнуцца. З гэтага часу ён праводзіць шмат часу ў малітве ды цураецца старых забаў, а таксама пачынае даглядаць хворых на [[Лепра|праказу]].
Яшчэ праз некаторы час у царкве св. Дзям'яна недалёка ад Ассізі Францыск маліўся перад выяваю Хрыста ўкрыжаванага, і нечакана Хрыстос на выяве ажыў ды звярнуўся да юнака са словамі: «Францыск, Францыск, адбудуй мой дом, бо глядзі, ён руйнуецца». Зразумеўшы гэта наўпрост, Францыск прадаў свайго каня і нейкія тканіны з бацькавае крамы, каб дапамагчы святару аднавіць будынак царквы. Абураны бацька паклікаў яго на біскупскі суд, і Францыску сказалі вярнуць грошы. Тады ён аддаў бацьку не толькі грошы, але і сваё адзенне, і з гэтага моманту стаў жабраком у Асізі, удзельнічаючы ўласнаю працаю ў адбудоўлі храмаў, сярод іх невялікай капліцы паблізу горада, якая звалася [[Парцыюнкала]]. Пазней Парцыюнкала стане ўлюбёным месцам францысканцаў.
У лютым [[1209]] Францыск чуе на імшы чытанне з Евангелля паводле Мацея, ў якім Хрыстос заклікае вучняў ісці прапаведваць ягонае слова, нічога не беручы з сабою, і адчувае, што гэта ягонае пакліканне. З гэтага моманту ён пачынае прапаведваць пакаянне. Хутка да яго далучаецца першы вучань, Бернарда, які аддае ўсю сваю маёмасць на аднаўленне святыняў. За год колькасць вучняў дасягае адзінаццаці. Супольнасць заве сябе «''fratres minores''», г.зн. «меншыя браты». Ад самага пачатку гэтыя прапаведнікі адрозніваюцца ад іншых надзвычайнай бадзёрасцю, славячы Бога не толькі казанямі, але і спевамі. У тым жа [[1209]] годзе Францыск вядзе наванароджаную супольнасць у Рым, каб атрымаць дабраславенне папы Інакенція III. Папа спачатку адмаўляе ім у аўдыенцыі, але на наступную ноч бачыць сон, у якім сцяну царквы, якая вось-вось абваліцца, падтрымоўвае маленькі чалавек у жабрацкае вопратцы. Ранкам ён разумее, што чалавек у сне
Супольнасць працягвае прапаведніцкую дзейнасць. Казані Францыска кранаюць Клару, дзяўчыну з высакароднай сям'і, і яна вырашае пайсці ў манашкі. Калі высвятляецца, што яе бацькі супраць такога выбару дачкі, Францыск і ягоныя вучні дапамагаюць Клары збегчы з дому, і яна засноўвае манашаскі ордэн Бедных Жанчынаў, які ў прастамоўі называюць часта ордэнам Кларысаў.
У [[1215]] годзе Францыск удзельнічаў у Другім Латэранскім Саборы і, верагодна, менавіта там пазнаёміўся са св. Дамінікам.
Радок 23:
[[29 лістапада]] [[1223]] папа Ганоры II зацвердзіў статут ордэну.
[[17 верасня]] [[1223]] падчас малітвы на гары Альверна Францыску з'явіўся вобраз укрыжаванага [[серафім]]а. Калі ён знік, на руках, нагах і грудзях Францішка засталіся [[стыгматы]]
У [[1224]] Францыск піша свой знакаміты «Гімн Стварэння», ў якім славіць Бога за хараство створанага Ім свету. Гэты гімн лічыцца адным з першых мастацкіх твораў на [[італьянская мова|італьянскай мове]].
|