{{вызнч|1='''Станіслаў Янавіч БУДЗІНСКІ}} (партыйныя і літаратурныя псеўданімы: ''Стах; Традыцыя; С.Бяднарскі; Я.Марыянскі''; ({{ДН|9|9|1894}}, [[Варшава]] — {{ДС|22|8|1937}}, [[НКВДНКУС]]; Партыйныя і літаратурныя псеўданімы: ''Стах''; ''Традыцыя''; ''С.Бяднарскі''; ''Я.Марыянскі;''), — рэвалюцыйны дзеяч, публіцыст.
У [[1912]]-—[[1915]] член Варшаўскага камітэта СДКПіЛ. З чэрв. [[1917]] член Выканкама груп СДКПіЛ у Расіі. Удзельнік [[Кастрычніцкае ўзброенае паўстанне, Масква|Кастрычніцкага ўзброенага паўстання 1917 у Маскве]]. У снеж. 1917 - — сак. [[1918]] наркам сацыяльнага забеспячэння [[Масква|Масквы]] і Маскоўскай губ. Са снеж. 1918 у [[Польшча|Польшчы]]. У [[1919]] арыштаваны польскімі ўладамі. У [[1920]] па абмене палітвязнямі ў [[Савецкая Расія|Савецкай Расіі]]. Рэдактар польскамоўных газет Ваенна-рэвалюцыйнага савета Зах. фронту. З [[1930]] рэдактар газ. «Звязда», член рэдкалегіі час. «Бальшавік Беларусі». Член ЦК і Бюро [[ЦК КП(б)Б]] у [[1929]]-—[[1932]]. З [[1934]] прафесар Міжнароднай ленінскай школы ў Маскве. Аўтар грамадска-палітычных брашур і артыкулаў. Спрабаваў падвесці ідэалагічную і тэарэтычную аснову пад палітычную кампанію па выкрыцці беларускіх [[нацдэм]]аў (артыкул 'Вораг у доме' пра раман [[Міхась Зарэцкі|М.Зарэцкага]] 'Крывічы'). Арыштаваны ў чэрв. [[1937]]. Рэабілітаваны пасмяротна.
