Украінізацыя: Розніца паміж версіямі

Падчас грамадзянскай вайны ў 1917-20 гадах на поўдні былой Расійскай імперыі быў арганізаваны шэраг урадаў, якія ставілі сваёй мэтай пабудову незалежнай украінскай дзяржавы. Аднак, на большай частцы сучаснай тэрыторыі Украіны да ўлады прыйшлі [[бальшавікі]]. З мэтай замацавання улады, бальшавікі ўзяліся за рэалізацыю праграмы карэнізацыі - замены рускай мовы на мовы нацыянальных меншасцяў у адміністрацыі, адукацыі і сферы культуры. На ЎкраінеУкраіне гэтая праграма атрымала назву ўкраінізацыі. У красавіку 1923 г. XII з'езд РКП (б) абвясціў карэнізацыю афіцыйным курсам партыі ў нацыянальным пытанні. У тым жа месяцы VII канферэнцыя КП (б) У заявіла аб палітыцы ўкраінізацыі, што ўкраінскія ЦВК і Саўнаркам адразу ж аформілі дэкрэтамі. Было прынятае рашэнне аб украінізацыі дзяржструктур і прадпрыемстваў, якую планавалася скончыць да 1 студзеня 1926 года. Усе рабочыя і служачыя прадпрыемстваў і ўстаноў былі абавязаны вывучыць украінскую мову пад пагрозай звальнення з працы.

Украінізаваліся газеты, школы, ВНУ, тэатры, установы, надпісы, шыльды і т. д. У Адэсе, дзе навучэнцы-ўкраінцы складалі менш за трэць, былі ўкраінізаваныя ўсе школы. У 1930 г. на ЎкраінеУкраіне заставаліся толькі 3 вялікія рускамоўныя газеты.