Іосіф Вікенцьевіч Забелін

Іосіф Вікенцьевіч Забелін (1 красавіка 1834[1], Віцебская губерня — 7 снежня 1875) — расійскі фармаколаг, прафесар Санкт-Пецярбургскай медыка-хірургічнай акадэміі.

Іосіф Вікенцьевіч Забелін
Дата нараджэння 1 красавіка 1834(1834-04-01)
Месца нараджэння
Дата смерці 7 снежня 1875(1875-12-07) (41 год)
Месца пахавання
Грамадзянства
Род дзейнасці урач
Навуковая сфера фармакалогія
Месца працы
Навуковая ступень доктар медыцыны[d]
Альма-матар

Біяграфія правіць

Па завяршэнні навучання ў Віцебскай духоўнай семінарыі (у 1854), паступіў у Імператарскую медыка-хірургічную акадэмію  (руск.), дзе у 1859 скончыў курс з залатым медалём і быў пакінуты пры акадэміі для далейшага ўдасканалення. У 1861 годзе атрымаў ступень доктара медыцыны, званне прыват-дацэнта фармакалогіі і камандзіраваны за мяжу на 2 гады.

Тут ён працаваў ва ўсіх вядомых тады біёлага-хімічных лабараторыях. Па вяртанні Забелін стаў чытаць лекцыі па фармакалогіі; з 1868 — ардынарным прафесарам. Паставіўшы вывучэнне фармакалогіі на дакладную фізіёлага-эксперыментальную глебу, Забелін сваімі лекцыямі ажывіў амаль забытую кафедру фармакалогіі і прыцягнуў у сваю аўдыторыю небывалы да таго часу лік слухачоў.

Прадметам яго лекцый служылі толькі медыкаменты, дзеянне якіх было дакладна вывучана эксперыментальным шляхам. Дзякуючы Забеліну пры Акадэміі была ўладкавана фармакалагічная лабараторыя. Першае яго навуковае даследаванне было «Аб уплыве мыш’яковістых злучэнняў на арганізм чалавека». Наступная праца, яго дысертацыя, «Пра ўплыў лімоннакіслага кафеіну», выклікала вялікую палеміку з прафесарам Э. Э. Эйхвальдам  (руск.). Наступнае даследаванне было «Аб уплыве паваранай солі на засваенне арганізмам вапны, аднаўленне касцяной тканкі і засваенне жалеза». У 1870 Забелін сумесна з прафесарамі Я. І. Багданоўскім, М. М. Рудневым  (руск.) і Заварыкіным стаў выдаваць «Часопіс нармальнай паталогіі і гісталогіі».

Зноскі

  1. пазначаецца таксама 1833 год

Літаратура правіць