Канстанцін X Дука
Канстанцін X Дука — візантыйскі імператар у 1059—1067 гадах.
| Канстанцін X Дука | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| грэч. Κωνσταντίνος Ι΄ Δούκας | |||||||
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Ісак I Камнін | ||||||
| Пераемнік | Міхаіл VII | ||||||
| Нараджэнне |
1006[1][2][…] |
||||||
| Смерць |
22 мая 1067 |
||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Род | Дукі[d] | ||||||
| Жонка | Еўдакія Макрэмбалітыса[d][3] | ||||||
| Дзеці | Андронік Дука[d], Канстанцін Дука[d], Anna Doukaina[d], Міхаіл VII Дука[4], Тэадора Ганна Дука Сельва[d][4] і Зоя Дукіна[d][4] | ||||||
| Дзейнасць | кіраўнік | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Канстанцін браў удзел у паўстанні Ісака Камніна (валадарыў 1057—1059) супраць Міхаіла VI, за што быў узведзены Ісакам у ганаровы сан «кесара», але хутка склаў з сябе гэта званне і адправіўся на службу ў адну з усходніх правінцый. Канстанцін вярнуўся адтуль у Канстанцінопаль у 1059 годзе, калі групе прыдворных і вышэйшага духавенства, на чале са знакамітым навуковым і дзяржаўным дзеячам Міхаілам Пселам, удалося, у выніку складанай, майстэрскі сплеценай інтрыгі, пераканаць Ісака пастрыгчыся ў манахі і прызначыць сваім пераемнікам Канстанціна.
Патрапіўшы на прастол стараннямі партыі, апазіцыйнай Ісаку, які строга пераследваў незаконныя захопы арыстакратыі і духавенства, адбіраў свецкія і царкоўныя маёмасці, скарачаў жалаванне чыноўнікам і абапіраўся галоўным чынам на войска, — Канстанцін, які імкнуўся толькі да ўзбагачэння фіску, ўзмацняў падатковы цяжар і праяўляў недарэчную ашчаднасць у ваенных выдатках, быў дрэнным імператарам: ён не сумеў аказаць належнага супраціўлення ні сельджукскім туркам, якія рабавалі Усход Малой Азіі, ні узам, якія пераходзілі Дунай і спусташалі Балканскі паўвостраў.
Незадаволенасць кіраваннем Канстанціна выказалася ў змове, якая ўзнікла ў 1060 або 1061 годзе і ставіла мэтай звяржэнне і забойства Канстанціна. Аднак, змова не ўдалася і ваенна-патрыятычная апазіцыя замоўкла да самай смерці Канстанціна.
Зноскі
Літаратура правіць
- Скабаланович, «Византийское государство и церковь в XI в.» (СПб., 1884).