Акустычная фанетыка

Акустычная фанетыка — самастойная навуковая дысцыпліна, якая ўзнікла на стыку лінгвістыкі, фізікі і біяакустыкі, якая вывучае фізічныя ўласцівасці маўленчага сігналу.

У рамках дадзенай дысцыпліны даследуюцца акустычныя характарыстыкі гукавых сродкаў мовы, а таксама сувязь паміж артыкуляцыяй і яе аэрадынамічнымі і акустычнымі ўласцівасцямі. Акустычны раздзел фанетыкі мае асаблівае значэнне для прыкладанняў, у якіх распрацоўваюцца тэхнічныя сродкі аналізу маўленчага сігналу, і для маўленчых тэхналогій. Акустычная фанетыка абапіраецца на шэраг базавых фізічных паняццяў, якія адносяцца да вучэння пра ваганні.

Дзякуючы веданню агульных законаў, якія кіруюць ваганнямі, акустычная фанетыка аформілася ў самастойную навуковую дысцыпліну (сярэдзіна 1940-х гадоў), якая прадстаўляе сабой адну з самых распрацаваных раздзелаў фанетычнай навукі. Цэнтральнай вобласцю даследаванняў дадзенай дысцыпліны з'яўляецца акустычная тэорыя гаворкаутварэння, якая вывучае сувязь паміж арганічнай фазай артыкуляцыі і акустычным вынікам артыкуляцыйных працэсаў.

Літаратура правіць

  • Кодзасов С. В., Кривнова О. Ф. Общая фонетика. М.: 2001.