Алтар
Алтар — у старажытныя часы алтаром называлася месца, на якім жрацы прыносілі ахвяраванні богу. Пазней, калі сталі будаваць пастаянныя бажніцы, так называлася галоўная ўсходняя частка гэтага будынка, у якой здзяйснялася богаслужэнне. У іўдзеяў алтары адрозніваліся паміж сабою па сваёй форме і архітэктуры ў залежнасці ад тых мэт, дзеля якіх яны служылі. У іх былі алтары для спальвання жывёлы і алтары бяскроўныя, на якіх спальвалі хлебныя дары і курылі фіміям.[1]
У хрысціянскім царкоўна-рэлігійным кульце алтары з’явіліся толькі ў часы панавання рымскага імператара Канстанціна Вялікага (4 ст.), з 5 ст. пачалі ўпрыгожваць алтар крыжам, а з часоў папы Рыгора VI у каталіцкай царкве стала звычаем будаваць у касцёле па некалькі алтароў, адзін з якіх з’яўляўся галоўным. У праваслаўнай царкве алтаром прынята называць частку храма, прызначаную для свяшчэннаслужыцеляў і аддзеленую ад сярэдняй часткі храма высокім іканастасам.[1]
Гл. таксама
правіцьЗноскі
Літаратура
правіць- Скарына Ф. Творы: Прадмовы, сказанні, пасляслоўі, акафісты, пасхалія / Уступ. арт., падрыхт. тэкстаў, камент., слоўнік А. Ф. Коршунава, паказальнікі А. Ф. Коршунава, В. А. Чамярыцкага. — Мн.: Навука і тэхніка, 1990. — С. 162. — 207 с.: іл. ISBN 5-343-00151-3.
Спасылкі
правіць- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Алтар