Анна (першасвятар)
Анна, таксама Ганна, сын Сіфа (23/22 да н.э. — імаверна, каля 40 г. н.э.) — іўдзейскі першасвятар, які быў прызначаны рымскім легатам Квірыніям у зноў утворанай рымскай правінцыі Іўдзея ў 6 н.э .; толькі пасля таго, як рымляне скінулі Архелая, этнарха Іўдзеі, паставіўшы тым самым Іўдзею непасрэдна пад рымскае ўладарства.
Анна | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Joazar ben Boethus[d] | ||||||
| Пераемнік | Ishmael ben Phabi[d] | ||||||
| Дзейнасць | high priest | ||||||
| Нараджэнне | 40 да н.э. | ||||||
| Смерць | 40 | ||||||
| Дзеці | Eleazar ben Ananus[d], Jonathan ben Ananus[d], Theophilus ben Ananus[d], Matthias ben Ananus[d] і Ananus ben Ananus[d] | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Анна афіцыйна служыў Першасвятаром на працягу дзесяці гадоў (6-15 н.э.), калі ва ўзросце 36 гадоў ён быў скінуты пракурорам Гратусам. Тым не менш, будучы афіцыйна адхіленым ад пасады, ён заставаўся адным з самых уплывовых палітычных і сацыяльных асоб краіны, за кошт выкарыстання ў значнай ступені пяці сваіх сыноў і зяця, як марыянетачных першасвятароў. Час смерці Анны невядомы, яго сын Анна Малодшы, таксама вядомы як Анна, сын Анны быў забіты ў 66 г. н.э. за прапаганду міру з Рымам.
Анна згаданы ў Евангеллях і падчас суда над Ісусам выступае абвінаваўцам Хрыста, пасля чаго апошняга вядуць на суд Понція Пілата.
Першасвятарская сям’я
правіць- Анна сын Сіфа (6-15)
- Элеазар сын Анны (16-17)
- Іосіф Каіяфа (18-36/37), які быў жанаты з дачцэ Анны (Ян. 18:13)
- Іяфан, сын Анны (36-37)
- Феафіл, сын Анны (37-41)
- Матфан, сын Анны (43)
- Анны, сын Анны (63)
Спасылкі ў законе пра «смерць першасвятара» (Лік. 35:25,28) далі даследчыкам магчымасць выказаць здагадку, што першасвятарства звычайна было на ўсё жыццё. Магчыма, па гэтай прычыне, Анна па-ранейшым называўся «першасвятар» нават пасля звальнення, разам з Каіяфай (Лукі 3:2). Ён таксама мог выконваць абавязкі Старшыні Сінедрыёна або памочніка першасвятара.
У Новым Запавеце
правіцьЕвангелле ад Лукі 3:2 апавядае пра сумеснае першасвятарства «Анны і Каіяфы», калі слова Божае было звернутае да Яна, сына Захарыі, у пустыні.
Анна мог прымаць удзел у змове каб забіць Лазара з Віфаніі у Ян 12:10, хоць Анна і не згадваецца па імені. Некаторыя даследчыкі лічыць, што ў прытчы пра багацея і Лазара можа быць прыхаваная спасылка на Анну, які мог быць паказаны як «багаты чалавек» з пяццю сынамі. З прытчы вынікае, што бацька і пяць братоў не павераць, нават калі Лазар уваскрэсне з мёртвых (Лукі 16:31), такім чынам прадказваючы, што Каіяфа, Анна і пяць сыноў Анны не павераць і складуць змову, каб мець рэальнага Лазара, калі той быў уваскрэсне (Ян. 12:10).
Паводле Евангелля ад Яна (падзея не згадваецца ў іншых Евангеллях), Ісус упершыню быў пастаўлены перад Аннай, і пасля кароткага допыту (Ян 18:19-23) быў адпраўлены ў дом Каіяфы, калі сустрэліся некалькі сяброў сінедрыёна, і дзе праходзіў першы суд над Ісусам (Матф. 26:57-68).
Пасля Пяцідзесятніцы Анна старшынстваваў у сінедрыёне, куды былі дастаўлены апосталы Пётр і Ян (Дзеі 4:6).