Зала спяваючых карыятыдаў

«Зала спяваючых карыятыдаў» (руск.: «Зал поющих кариатид») — сатырычная аповесць-прытча рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваная ў 2008 годзе ў зборніку «П5: памінальныя песні палітычных пігмеяў піндастана».

Зала спяваючых карыятыдаў
руск.: Зал поющих кариатид
Аўтар	Віктар Алегавіч Пялевін
Мова арыгінала	руская
Дата першай публікацыі	2008

Змест

У мерапрыемствы па аказанні асобых паслуг алігархам уваходзяць такія інтымныя паслугі, як уласны кішэнны карлік-апазіцыянер, зала са спяваючымі голымі карыятыдамі, басейн з русалкамі і іншыя выкшталцоныя рэчы, даступныя толькі вельмі багатым людзям. Падземны горад пад Рублёўкай абслугоўвае цэлы штат персанала: кіроўцы, ідэолаг-крэатыўнік, модны мастак, маёр…

Галоўная гераіня, Алена, уладкоўваецца на працу ў залу з карыятыдамі — не самае наведваемае месца, таму, каб трымаць пастаянную позу і не адчуваць напружання, дзяўчаты павінны пры адсутнасці кліентаў Быць скульптурамі карыятыдаў. Для захавання поўнай нерухомасці на досыць працяглы перыяд ім ўводзіцца прэпарат «Манціс-Б», выраблены з багамолаў, які валодае патрабаванай уласцівасцю. Нечакана прэпарат стаў даваць пабочны эфект. Дзяўчаты сталі бачыць багамола, а затым і самі сталі «самкамі багамола», здольнымі скруціць самцу шыю пасля спаравання. Нейкая царыца Тамара, пасля ночы з маладымі людзьмі забівала іх. Алігарх Бацтвіннік стаў ахвярай жорсткіх нораваў «свету насякомых», і ў адзін з цудоўных дзён Алёна скруціла яму шыю. У выніку праект спяваючых карыятыдаў зачынілі, а ўвесь абслугоўваючы персанал разагналі.

Апісанне

Перапляценне літаратурных вытанчанасцяў з жыцця звычайнай маладой дзяўчыны кантрастуе з вытанчаным забавамі нуварышаў з Рублёўкі, якія па сваіх норавах мала чым адрозніваюцца ад членаў верхавіны КПСС. Іншая справа, што ў камуністычных краінах кіруючыя партыі сталі цэрберамі для багацеючага пласта насельніцтва, якія маглі ў любую хвіліну накінуцца і разарваць на часткі любога недастойнага сябра партыі. А раз кампартыя сышла ў нябыццё, то цяпер можна паставіць зараблянне грошай сваёй найвышэйшай мэтай і пацяшаць сваё ўспаленае змененае унутранай прасторай Фрыдмана ўяўленне.

У аповесці аўтар апісвае некаторыя асаблівасці паводзін расійскай эліты, стварэнне яе біяграфіі, медыя-асяроддзе плавільнага катла, з якога ўчорашнія маладыя хлопцы, якія каталіся на роварах, ператвараліся ў маладых падцягнутых ВІП-персон, ездзілі на «Бэнтлі». Інтэлектуальныя гутаркі з ідэолагам, тонкія дэталі, добрае пачуццё гумару, надаюць гэтаму твору падабенства з «Чапаевым і Пустэчай».

Асаблівым «шыкам» творы можна лічыць баявое НЛП, калі звыклую гаворка парушае укладзеная сугестыўная ўстаўка з мацюкоў, абкладваюць суразмоўцы тонкай вэлюмам бянтэжыць смуты, нібы ён запэцкаўся ў чымсьці. Прадуманыя гістарычныя дэталі мудрагеліста пераплятаюцца з вычварнымі антуражам і сюжэтамі, якія здаюцца пацешнымі сучасным алігархам.

Цікавыя факты

На пытанне журналіста газеты «Известия», «пры чым тут „палітычныя пігмеі Піндастана“, калі пра ЗША ў кнізе ні слова… Ці то НЛП на мяне не падзейнічала, ці то мне тэрмінова патрэбна аладка з гашышам…» Віктар Пялевін адказаў:

…Але калі вы адчуваеце сябе крыху дзіўна, значыць, НЛП на вас усё ж такі падзейнічала. Таму не здзіўляйцеся, калі адчуеце сверб у далонях і звон у вушах. Затым вам можа здацца, што ў вас з’явілася другая пара ног і вуха цемры. Паступова вы станеце прыгожым шэра-зялёным багамолам, які сядзіць на краі рэдакцыйнага стала. А далей усё будзе вельмі добра.