Калуча Салютаці
Калуча Салютаці (італ. Coluccio Salutati) (16 лютага 1331 - 4 мая 1406) — адзін з родапачынальнікаў італьянскага гуманізму эпохі Адраджэння (Рэнесансу), разам з Леанарда да Вінчы, Франчэска Петраркі і інш.
| Калуча Салютаці | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 16 лютага 1331[1] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 4 мая 1406[1] (75 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Род дзейнасці | палітык, пісьменнік, філосаф |
| Навуковая сфера | філасофія |
| Альма-матар | |
| Кірунак | рэнесансны гуманізм |
| Перыяд | Рэнесанс |
| Вядомыя вучні | Leonardo Bruni[d] і Pier Paolo Vergerio the Elder[d] |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
БіяграфіяПравіць
Выхадзец са старадаўняга рыцарскага роду Тасканы, Салютаці скончыў юрыдычны факультэт Балонскага ўніверсітэта, служыў суддзёй, натарыусам (1351-1367) у Вальдзіньеволе, затым канцлерам камун Тодзі, Лука, Сціньяна. З 1375 па 1405 - канцлер Фларэнційскай рэспублікі, які заваяваў славу бліскучага прамоўцы і палітыка, цалкам адданага інтарэсам рэспублікі. Паслядоўнік Петраркі. Аўтар шматлікіх твораў - трактатаў, вершаў, лістоў, у якіх развіваў праграму рэнесанснай культуры. Лічыў, што сапраўднае веданне дае не схаластыка, а антычная мудрасць. Асноўная заслуга Салютаці - у зацвярджэнні гуманістычнай адукаванасці як асновы развіцця новай культуры. Высунуў на першы план комплекс гуманітарных дысцыплін: філалогію, паэтыку, гісторыю, педагогіку, рыторыку, этыку, закліканых фармаваць новага чалавека, які валодае гуманізмам, які ён тлумачыў як здольнасць да дабрадзейных ўчынкаў і дасягнення вучонасці. Гуманізм не ўласцівы чалавеку ад нараджэння, гэта ўласцівасць набываецца ў выніку ўпартай працы.
Зноскі
ЛітаратураПравіць
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14).