Куэва-дэ-лос-Мурсілагас
Куэва-дэ-лос-Мурсілагас (ісп.: Cueva de los Murciélagos) — сістэма пячор у Сьера-Субетыкас, размешчаная прыкладна за 4 км на паўднёвы ўсход ад муніцэпалітэта Суэрас, правінцыя Кордава (Іспанія). Пячоры былі адкрыты ў 1868 годзе, але да 1938 года не вывучаліся. У пячорах знаходзіцца адна з найбуйнейшых калоній кажаноў у Андалусіі.[1]
| Куэва-дэ-лос-Мурсілагас | |
|---|---|
 | |
| Каардынаты: 37°32′31″ пн. ш. 4°18′15″ з. д.HGЯO | |
| Размяшчэнне | Суэрас, Андалусія |
| Даўжыня | 2000 м |
| Год адкрыцця | 1868 |
  Куэва-дэ-лос-Мурсілагас |
|
Пячоры размешчаны ў шырокім карставым ландшафце на вышыні 980 метраў у самым цэнтры гары Каньяда-дэ-Малас-В’ентас (1000 м) на поўдні Андалусіі. У выніку выветрывання і вымывання карбанатных парод узніклі скальныя ўтварэнні і пячоры са сталактытамі, сталагмітамі і падземнымі азёрамі. Агульная працягласць пячор — 2000 метраў, для доступу адкрытыя 450 метраў.
Спелеолагі выявілі магілы перыяду сярэдняга палеаліту, што сведчыць аб засяленні людзьмі пячораў 35 000 гадоў таму. Паводле метаду датавання Вуглярод-14, знаходкі перыяду неаліту маюць узрост ад 4300 да 3980 гадоў да нашай эры. Даследчыкі рэканструявалі жыццё людзей, артэфакты якіх былі знойдзены пераважна ля ўваходу ў пячору. Тут яны гатавалі ежу на адкрытым вогнішчы. Іх рацыён складаўся з мяса дзікіх і сельскагаспадарчых жывёл і розных круп. Яны выкарыстоўвалі прылады працы, створаныя з крэменю і косці, для рэзкі скуры. Яны рабілі пафарбаваныя чырвонай фарбай посуд, а таксама каралі і бранзалеты з марскіх ракавін, якія, верагодна, набывалі праз гандаль з прыбярэжнымі жыхарамі. Відавочна, група была на пераходзе ад жыцця паляўнічых-збіральнікаў да жыцця фермераў, якія вырошчвалі сельскагаспадарчыя культуры і разводзілі свойскую жывёлу.