Раятынозы

Раятынозы^[1] — глісныя хваробы птушак, якія выклікаюцца стужачнымі чарвямі з роду раятыны (Raillietina).

Узбуджальнікі

Узбуджальнікі раятынозаў — цэстоды з роду раятыны (Raillietina). Паразіты маюць галоўку, узброеную хабатком. Стробілы складаецца з мноства членікаў; даўжыня паразіта ад 20 см да 12 м.

Этыялогія

Да раятынозаў успрыімлівыя куры, індыкі, цацаркі, цецерукі, фазаны і іншыя. У хворых птушак паносы чаргуюцца з запорамі. Слізістыя абалонкі бледныя і жаўтушныя, грэбень і завушніцы пасінелыя. Пры значнай інвазіі куры часта садзяцца, хаваюць галаву пад крыло. У іх задышка, смага, паніжаны апетыт, зрэдку сутаргі^[1].

Эпідэміялогія

Крыніцай інфекцыі з’яўляюцца хворыя птушкі. Яны заражаюцца пры паяданні мурашак— прамежкавых гаспадароў узбуджальнікаў хваробы. Найбольш хварэюць кураняты ва ўзросце 15 — 30 сутак у летне-асенні перыяд^[1]. Інвазія павялічваецца ў асенне-летні перыяд.

Захворванні людзей

Апісаны шматлікія выпадкі захворванняў у чалавека, выкліканых рознымі відамі роду раятыны (Raillietina), у тым ліку Raillietina asiatica, Raillietina celebensis, Raillietina demerariensis, Raillietina madagascariensis, Raillietina siriraji^[2].

Дыягностыка

Дыягназ удакладняюць гельмінтаскапічнымі даследаваннямі^[1].

Лячэнне і прафілактыка

Прафілактыкай з’яўляецца разрыў біялагічнай сувязі паміж птушкамі і прамежкавымі гаспадарамі. Птушак утрымліваюць ў клетках з сеткавай падлогай, робяць прафілактычную дэгельмінтызацыю. Пры лячэнні выкарыстоўваюць антыгельмінтыкі^[1].

Крыніцы

↑ ^а ^б ^в ^г ^д М. К. Сляпнёў. Раятынозы // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 4. Недалька — Стаўраліт / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1985. — С. 373. — 599 с., іл. — 10 000 экз.
↑ Жуков-Вережников Н. Н. — Многотомное руководство по микробиологии клинике и эпидемиологии инфекционных болезней (тома 1-10)

Літаратура

Петроченко В. И., Котельников Г. А. Гельминты птиц. — М., 1976
Матевосян Е. М., Мовсесян С. О. (руск.) (бел. Цестодозы животных — М., 1977

[ЭПБ-1] а ^б ^в ^г ^д М. К. Сляпнёў. Раятынозы // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 4. Недалька — Стаўраліт / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1985. — С. 373. — 599 с., іл. — 10 000 экз.

[2] Жуков-Вережников Н. Н. — Многотомное руководство по микробиологии клинике и эпидемиологии инфекционных болезней (тома 1-10)

[1]

[2]