Яканне
Я́канне — пераход галосных [о], [э] у першым складзе перад націскам пасля мяккіх зычных у [а] (зе́лень — зялё́ны, дзе́нь — дзянё́к). Яканне ўласціва большасці акаючых гаворак беларускай і рускай моў[1]. Акрамя таго, яканне з’яўляецца нормай у беларускай літаратурнай мове.
У словах іншамоўнага паходжання аканне звычайна не назіраецца: зефір, сервіз.
Беларуская мова правіць
Для паўночна-ўсходняга дыялекту беларускай мовы, які ўключае полацкую і віцебска-магілёўскую групы гаворак, характэрна дысіміляцыйнае яканне (нароўні з дысіміляцыйным аканнем), у той час як паўднёва-заходні дыялект, які аб’ядноўвае гродзенска-баранавіцкую і слуцка-мазырскую групы гаворак, характарызуецца недысіміляцыйнымі (моцным) яканнем і аканнем[2].
Гл. таксама правіць
Зноскі
- ↑ Касаткин Л. Л. Яканье // Русский язык. Энциклопедия / Ю. Н. Караулов (гл. ред.). — 2-е изд., перераб. и доп.. — М.: Большая российская энциклопедия, Дрофа, 1997. — 703 с. — 50 000 экз. — ISBN 5-85270-248-X.
- ↑ Судник М. Р. Белорусский язык // Лингвистический энциклопедический словарь / Под ред. В. Н. Ярцевой. — М.: Советская энциклопедия, 1990. — 685 с. — ISBN 5-85270-031-2.
Літаратура правіць
- Галіна Андарала, Віктар Бекіш, Сяргей Берднік. Беларуская мова. Вучэбны дапаможнік для пед. ВНУ / Пад рэд. Ларысы Грыгор’евай. — Мінск: Вышэйшая школа, 1994. — 366 с. — 20 000 экз. — ISBN 5-339-00950-5.