Імператрыца Сяачжуанвэнь

Бумбутай (манг.: Бумбутай; маньчж. {{{1}}}; кіт.: 布木布泰; 28 сакавіка 1613 — 27 студзеня 1688) — жонка Хунтайцзы  (руск.), якая паходзіла з харчынскага  (руск.) клану Барджыгінаў. Яна была на 21 год маладзейшая за мужа. У час валадарання яе сына, імператара Шуньчжы, насіла тытул Удовая імператрыца Жаашэн, а ў час валадарання яе ўнука, імператара Кансі, — тытул Вялікая ўдовая імператрыца Жаашэн.

Імператрыца Сяачжуанвэнь
маньчж. ᠪᠣᡵᠵᡳᡤᡳᡨ ᠪᡠᠮᠪᡠᡨᠠᡳ
Нараджэнне 28 сакавіка 1613(1613-03-28)
Смерць 27 студзеня 1688(1688-01-27) (74 гады)
Месца пахавання
Род Дынастыя Барджыгінаў
Імя пры нараджэнні кіт.: 博爾濟吉特 布木布泰
Бацька Zhaisang[d][1]
Маці Boli[d]
Муж Hong Taiji[d] і Dorgon[d]
Дзеці Shunzhi Emperor, State Princess Yongmu[d], State Princess Shuhui[d] і State Princess Shuzhe[d]
Веравызнанне будызм
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Як удовая імператрыца  (англ.) і вялікая ўдовая імператрыца  (англ.), яна мела значны ўплыў пры імператарскім двары Цын і карысталася вялікай павагай за сваю палітычную мудрасць і празорлівасць. Пасля смерці яна была пасмяротна ўдастоена тытула імператрыцы Сяачжуанвэнь, хоць пры жыцці яна ніколі не мела рангу імператрыцы.

Біяграфія

правіць

Паходжанне

правіць
  • Бацька: Чжайсан (寨桑), насіў тытул вана  (руск.) першага рангу (親王)
  • Маці: Балі (博禮; пам. 1654)
  • Чатыры старэйшыя браты
  • Адна старэйшая сястра

Эпоха Ванлі

правіць

Бумбутай нарадзілася ў восьмы дзень вісакоснага  (укр.) другога месячнага  (англ.) месяца ў 41-ы год праўлення імператара Ваньлі  (руск.), што ў перакладзе азначае 28 сакавіка 1613 года па Грыгарыянскім календары.

Эпоха Цяньмін

правіць

У сакавіку ці красавіку 1625 года Бумбутай стала адной з шматлікіх жонак Хунтайцзы  (руск.). Да гэтага 28 мая 1614 года манголы харчыны  (руск.) паслалі Хунтайцзы іншую жанчыну, Джэржэр, будучую імператрыцу Сяадуаньвэнь  (англ.), каб умацаваць адносіны паміж дынастыяй Цын і харчынамі. Старэйшая сястра Бумбутай, Харджол, будучая галоўная жонка Харжол  (манг.), выйдзе замуж за Хунтайцзы 6 снежня 1634 года.

Эпоха Чондэ

правіць

31 студзеня 1629 года Бумбутай нарадзіла чацвёртую дачку Хунтайцзы, прынцэсу Юнму  (в’етн.) першага рангу, 2 сакавіка 1632 года яго пятую дачку, прынцэсу Шухуэй  (кіт.) першага рангу, і 16 снежня 1633 года яго сёмую дачку, прынцэсу Шучжэ  (кіт.) першага рангу.

Калі ў жніўні 1636 года Хунтайцзы прысвоіў тытулы сваім пяці асноўным жонкам, Бумбутай была названа «жонкай Чжуан» з палаца Юнфу (永福宮).

15 сакавіка 1638 года жонка Чжуан нарадзіла дзевятага сына Хунтайцзы, Фуліня?!.

Эпоха Шуньчжы

правіць

Хунтайцзы памёр 21 верасня 1643 года, яго змяніў Фулінь, які быў узведзены на трон як імператар Шуньчжы. Бумбутай, як маці кіруючага імператара, была ўдастоена тытула «Святая Маці, удава-імператрыца» з ганаровым імем «Чжаашэн». Яе цётка Джэрджэр, як імператрыца-консорт папярэдняга імператара, таксама ўшаноўвалася як «імператрыца-маці, удава-імператрыца». Малодшы зводны брат Хунтайцзы, Даргонь  (руск.), быў прызначаны прынцам-рэгентам  (руск.), які будзе кіраваць ад імя імператара Шуньчжы, пакуль імператар не дасягне паўналецця. Пасля смерці Даргоня 31 снежня 1650 года імператар Шуньчжы пасмяротна пазбавіў яго княжацкага тытулу  (англ.) і загадаў эксгумаваць і знявечыць яго труп. Лічыцца — хоць і не пацвярджаецца гістарычнымі сведчаннямі — што ўдовая імператрыца Чжаашэн таемна выйшла замуж за Даргоня пасля смерці Хунтайцзы, паколькі левіратны шлюб  (англ.) быў распаўсюджаны сярод манголаў.

Эпоха Кансі

правіць

Удовая імператрыца Чжаашэн падчас праўлення свайго сына паводзіла сябе стрымана і мала ўмешвалася ў палітыку. Імператар Шуньчжы памёр 5 лютага 1661 года і яму ўспадкаваў яго трэці сын Сюанье, які ўступіў на трон як імператар Кансі. Як бабуля кіруючага імператара, яна была ўшанаваная тытулам «Вялікая ўдовая імператрыца Чжаашэн». Паколькі імператар на той момант быў непаўналетнім, чатыры рэгенты імператара Кансі  (англ.), прызначаныя імператарам Шуньчжы, кіравалі ад яго імя да яго паўналецця. У гэты час Вялікая ўдовая імператрыца Чжаашэн параіла свайму ўнуку вучыцца ў рэгентаў і ўзяла на сябе адказнасць за яго выхаванне пасля смерці маці імператара  (англ.).

Калі імператар Кансі вырас і пачаў сваё асабістае кіраванне ў 1667 годзе, ён адчуў пагрозу з-за моцнага ўплыву Абоя  (англ.), аднаго з чатырох рэгентаў. Праз два гады Вялікая ўдовая імператрыца Чжаашэн дапамагла свайму ўнуку ў яго планах пазбавіцца ад Абоя. Апошняга заманілі ў пастку (прымусілі сесці на зламанае крэсла), арыштавалі і адхілілі ад улады. На працягу ўсяго жыцця Бумбутай не падабалася жыць у Забароненым горадзе, нягледзячы на раскошныя ўмовы, якія ён прапаноўваў. Яна таксама адмовілася ад святкавання дня нараджэння, паколькі лічыла, што гэта будзе дорага каштаваць.

Калі восенню 1687 года Вялікая ўдовая імператрыца Чжаашэн захварэла, імператар Кансі асабіста клапаціўся пра сваю бабулю[2]. Яна памерла 27 студзеня 1688 года.

Партрэты

правіць

У сучаснай культуры

правіць

Літаратура

правіць
  • «Сяачжуан Мішы» (孝莊秘史), раман пра Бумбутай, напісаны Ян Хайвэем (Янам Хайвэем  (кіт.)).
  • «Малады імператар» (少年天子), раман пра імператара Шуньчжы, напісаны Лін Лі  (англ.).
  • «Зялёны Фенікс: Раман пра жанчыну, якая перарадзіла Азію, імператрыцу Сяачжуан», напісаны Эліс Пун  (ВД).

Тэлебачанне

правіць

Гульні

правіць
  • Europa Universalis IV  (англ.) — гэта вялікая стратэгічная відэагульня, на адным з экранаў загрузкі якой намаляваны Бумбутай.

Крыніцы

правіць
  1. China Biographical Database
  2. Barbara Bennett Peterson. Notable women of China: Shang dynasty to the early twentieth century. — Armonk (N.Y.): M.E. Sharpe, 2000. — С. p. 328. — ISBN 978-0-7656-0504-7.

Літаратура

правіць
  • Eminent Chinese of the Ch'ing Period/Hsiao-chuang Wên Huang-hou - Wikisource, the free online library (англ.). en.wikisource.org. Праверана 3 снежня 2024.
  • Mote, F.W. (1999). Imperial China: 900-1800. Harvard University Press. pp. 49–52. ISBN 0-674-01212-7.
  • Peterson, Barbara Bennett (2000). Notable Women of China: Shang Dynasty to the Early Twentieth Century (Illustrated ed.). M.E. Sharpe. ISBN 076560504X.
  • Rawski, Evelyn S. (1998). The Last Emperors: A Social History of Qing Imperial Institutions (Reprint ed.). University of California Press. ISBN 052092679X.
  • Wan, Yi; Shuqing, Wang; Yanzhen, Lu; Scott, Rosemary E. (1988). Daily Life in the Forbidden City: The Qing Dynasty, 1644-1912 (Illustrated ed.). Viking. ISBN 0670811645.
  • Zhao, Erxun (1928). Draft History of Qing (Qing Shi Gao)(кіт.).