Сімонэ Марціні: Розніца паміж версіямі

|вікісховішча = Simone Martini

}}

 

Паслядоўнік і, магчыма, вучань [[Дуча ды Буанінсенья]]. Зазнаў уплывы французскага гатычнага мастацтва. Працаваў у [[Таскана|Таскане]], [[Неапаль|Неапалі]] (1317), Арвіета (1320), [[Асізі]] (1320-я г.), [[Авіньён]]е (з 1340). У творчасці спалучаў гатычныя традыцыі арганізацыі кампазіцыі, трактоўкі перспекгывы, кволасці фігур чалавека з протарэнесансавай адухоўленасцю і жыццёвай пластыкай вобразаў, вытанчанасцю колераў: фрэскі ў Палацца Публіка ў Сіене («Маэста», 1315; выява кандацьера Гвідарыча да Фальяна, 1328), у Ніжняй царкве Сан-Франчэска ў Асізі (сцэны з жыцця св. Марціна Турскага, каля 1326), алтарныя абразы «Святы Людовік Тулузскі карануе Роберта Неапалітанскага» (каля 1317), «Дабравешчанне» (1333), «Пакуты Хрыстовы» (1340-я г.), дыпціх «Дабравешчанне» (1339-42). Аўгар фронтыспіса для манускрыпта Вергілія (1340-я г.).

* http://www.abcgallery.com/M/martini/martinibio.html на англійскай

 

[[Катэгорыя:Мастакі Італіі]]

[[Катэгорыя:Нарадзіліся ў 1284 годзе]]

[[Катэгорыя:Сіенская школа жывапісу]]

[[Катэгорыя:Мастакі готыкі]]

 

[[bg:Симоне Мартини]]