Юрый Віктаравіч Хадыка: Розніца паміж версіямі

Першыя гады жыцця разам з сям'ёй жыў у [[Беласток]]у<ref>Па іншых звестках у Ваўкавыску, нібыта бацька Ю. Хадыкі будаваў там умацаванні напярэдадні вайны.</ref>, дзе працаваў бацька. У 1945 пайшоў ў мужчынскую Чыгуначную школу № 60 у Мінску, якую скончыў с залатым мэдалёммедалём. Паступаў у Маскоўскі фізіка-тэхнічны інстытут (МФТІ), набраў напаўпрахадны бал, вярнуўся ў Мінск. У 1960 скончыў фізічны факультэт [[БДУ]]. Працаваў у інстытуце фізікі [[АН БССР]], малодшы, старэйшы навуковы супрацоўнік, кіраўнік групы, загадчык лабараторыі. Восенню 1969 арганізаваў у АН БССР семінар па вывучэнню старажытнабеларускага мастацтва, прымаў удзел у зборы матэрыялаў (экспедыцыі) і напісанні «Зводу помнікаў гісторыі і культуры Беларусі». У 1975 узначаліў секцыю оптыка-электронных сродкаў разведкі ў камісіі АН СССР па распрацоўцы прагнозу развіцця ўзбраенняў на 15 гадоў. З 1976 доктар фізіка-матыматычных навук, прафесар, тэма дысертацыі: «Аптычныя характарыстыкі факелаў балістычных ракет». У 1979 адкрыў пры АН БССР Музей старажытнабеларускай культуры. З 1988 намесніка старшыні [[Партыя БНФ|БНФ]] (быў да снежня 2007). У 1996—2000 уваходзіў у назіральную раду Беларускага Хельсінскага камітэта. У 1997 прызначаны прарэктарам Народнага ўніверсітэта — самай буйной праграмы Грамадскага навукова-аналітычнага цэнтра «Беларуская перспектыва» і рэдактарам бюлетэня Народнага ўніверсітэта. З 1998 член рэдакцыйнага савета часопіса «Адкрытае грамадства». Намеснікам старшыні назіральнага савета [[Незалежны інстытут сацыяльна-эканамічных і палітычных даследаванняў|Незалежнага інстытута сацыяльна-эканамічных і палітычных даследаванняў]], хаця працу гэтай установы публічна крытыкуе.

== У СецівеСпасылкі ==