Ягайла: Розніца паміж версіямі

|isbn =

|тыраж =

 

У 1380 годзе з мэтай стаць уладаром Вялікага Княства Літоўскага Ягайла падпісвае [[Давыдзішкаўскі дагавор|дагавор]] з [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскім ордэнам]], накіраваны супраць свайго дзядзькі [[Кейстут]]а, распачаўшы тым самым [[Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім, 1381—1384|грамадзянскую вайну ў ВКЛ 1381—1384 гадоў]], якая скончылася для яго спрыяльна. У 1385 годзе была падпісана [[Крэўская унія]] — пагадненне аб дынастычным саюзе паміж Польскім каралеўствам і Вялікім Княствам Літоўскім. У 1386 годзе прыняў каталіцтва і быў ахрышчаны як Уладзіслаў у [[Горад Кракаў|Кракаве]]. Ажаніўшыся з маладой каралевай Ядвігай, быў каранаваны на трон Польшчы пад імем Уладзіслаў II Ягайла<ref name="bojtár">{{Harvnb|Bojtár|2000|p=182}}</ref>. Неўзабаве паміж ім і сынам Кейстута [[Вітаўт]]ам пачался чарговая [[Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім, 1389—1392|грамадзянская вайна]], якая скончылася [[Востраўскае пагадненне|Востраўскім пагадненнем]] і перадачай фактычнай улады ў княстве Вітаўту. У 1410 годзе Ягайла разам з Вітаўтам кіраваў саюзным войскам падчас [[Грунвальдская бітва|Грунвальдскай бітвы]], пасля якой Тэўтонскі ордэн ужо не здолеў аднавіць сваю былую магутнасць.

[[Файл:Władysław Jagiełło (Wizerunki książąt i królów polskich).jpg|250px|міні|Ілюстрацыя з кнігі «Выявы князей і каралей польскіх» працы {{нп3|Ксаверый Пілаці|Ксаверыя Пілаці|pl|Ksawery Pillati}}.]]

 

 

Расійскі лінгвіст {{нп3|Уладзіслаў Нарбертавіч Юргевіч|Уладзіслаў Юргевіч|ru|Юргевич, Владислав Норбертович}} выводзіў «Ягайлу» з хрысціянскага імені ''Якаў''<ref>Юргевич В. Опыт объяснения имён литовских князей // Чтения в императорском обществе истории и древностей российских. — М., 1883. Кн. 3. С. 22—23.</ref>. Беларускі пісьменнік [[Вітаўт Чаропка|В. Чаропка]] выказваў гіпотэзу пра яго сувязь з імем ''Іаган'' (''Іван'') — такая форма імені ''Іван'' сустракалася ў ваколіцах [[Горад Віцебск|Віцебска]], дзе гэты князь жыў некаторы час<ref>[[Вітаўт Чаропка|Чаропка В.]] [http://belhist.narod.ru/hist/gen2.html Паходжанне і радавод вялікіх князёў літоўскіх] // «[[Беларускі гістарычны часопіс (1993)|Беларускі гістарычны часопіс]]» № 6 (?), 2001. С. 42—53.</ref>.

Мала што вядома аб ранніх гадах жыцця Ягайлы, ён быў нашчадкам дынастыі [[Род Гедзімінавічаў|Гедзімінавічаў]], верагодна, нарадзіўся ў [[Горад Вільнюс|Вільні]], і рос ў праваслаўным беларускамоўным асяродку<ref name="evkl"/> (атрымаў у [[Праваслаўе ў Беларусі|праваслаўі]] імя ''Якаў''). Ягайла быў прызначаны Альгердам спадчынным уладальнікам трона ВКЛ<ref name="evkl"/>.

 

{{main|Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім, 1381—1384}}

[[Image:Jogaila of Lithuania.Image from around 1475-1480.jpg|left|250px|thumb|Фрэска 1475—1480 гг.]]

У гэты час Ягайла заключае саюз з вялікім князем маскоўскім, вялася падрыхтоўка да яго жаніцьбы з дачкой Дзмітрыя Данскога<ref>''Gieysztor A''. The kingdom of Poland and the grand duchy of Lithuania, 1370—1506 // The New Cambridge Medieval History c.1415-c.1500. — Vol. VII. — Cambridge University Press, 1998. — P. 731. — ISBN 0-521-38296-3.{{ref-en}}</ref>. Каб рэалізаваць азначаны план, Ягайлу было неабходна скончыць вайну з Вітаўтам. Увесну 1384 года пачаліся тайныя перагаворы. Ягайла прапанаваў Вітаўту ў валоданне Валынь з [[Луцк]]ам, абяцаў вярнуць Трокі. У ліпені Вітаўт даў згоду і вырашыў пазбавіцца ад апекі Тэўтонскага ордэна. Ён спаліў Георгэнбург і Новы Марыенбург і з войскам перабраўся ў Літву. Жадаючы ісці далей на ўмацаванне ўласнага ўнутранага становішча, Ягайла прыняў у ВКЛ Вітаўта, перадаўшы большую частку яго вотчыны (Гарадзенскае, Ваўкавыскае княствы, Падляшша, часткова Брэсцкую зямлю), хоць уласна Троцкая зямля засталася пад кіраваннем Скіргайлы<ref>{{Кніга|аўтар = Насевіч В. Л.|частка = |загаловак = Пачаткі Вялікага Княства Літоўскага: Падзеі і асобы|арыгінал = |спасылка = |адказны = |выданне = |месца = {{Мн.}}|выдавецтва = Полымя|год = 1993|том = |старонкі = 124|старонак = 160|серыя = |isbn = 5-345-00627-Х|тыраж = }}</ref>. У канцы верасня Ягайла і Вітаўт аблажылі Новы Марыенвердэр. 6 лістапада замак быў узяты і разбураны<ref name="Christiansen">''Christiansen E''. The Northern Crusades. — London: Penguin Books, 1997. — P. 164—165. — ISBN 0-14-026653-4.{{ref-en}}</ref>.

 

[[Файл:Wladislaus II of Poland.PNG|250px|міні|Уладзіслаў Ягайла працы {{нп3|Аляксандр Лесер|Аляксандра Лесера|pl|Aleksander Lesser}}.]]

Каб здабыць саюзнікаў і дзеля ўмацавання асабістага становішча, Ягайла увесь час шукае падтрымкі ў суседніх дзяржаў — [[Вялікае Княства Маскоўскае|Масковіі]], Тэўтонскага ордэна і [[Польскае Каралеўства, 1385—1569|Польшчы]]. Яшчэ ў канцы [[1382]] года праз сваю маці Ульяну<ref name="kia2">''Kiaupa Z. Kiaupienė J., Kunevičius A''. The History of Lithuania Before 1795 / English ed. — Vilnius: Lithuanian Institute of History, 2000. — P. 127—128. — ISBN 9986-810-13-2.{{ref-en}}</ref> Ягайла правёў перамовы з Маскоўскім княствам. Павдле дасягнутых дамоўленасцей, князі Ягайла, [[Скіргайла]] і [[Карыбут Альгердавіч|Карыбут]] цалавалі крыж маскоўскаму князю [[Дзмітрый Данскі|Дзмітрыю Данскому]], яго стрыечнаму брату {{нп3|Уладзімір Андрэевіч Храбры|Уладзіміру Храбраму|ru|Владимир Андреевич Храбрый}}<ref group="заўв.">Быў жанаты на дачцэ Альгерда, Алене, т.ч. зъяўляўся шваграм Ягайлы.</ref> і іх дзецям<ref>Опись архива Посольского приказа 1626 года. — С.35.</ref>. Іншая дамоўленсць, заключаная з маскоўскім манархам пры дапамозе пратэкцыі [[Ульяна Цвярская|Ульяны Аляксандраўны]], прадугледжвала шлюб яе сына Ягайлы з дачкой Дзмітрыя Данскога Соф'яй пры ўмове падпарадкавання літоўскага князя вярхоўнай уладзе князя маскоўскага (прызнання сябе «малодшым братам», «быць у волі») і прызнання [[праваслаўе|праваслаўя]] дзяржаўнай рэлігіяй Вялікага Княства Літоўскага<ref>''Черепнин Л. В.'' Русские феодальные архивы XIV—XV веков. — М., 1948. — Ч.1. — С.50-51.</ref><ref name=F>Гісторык {{нп3|Іван Феафілавіч Меендорф|Іван Меендорф|ru|Мейендорф, Иван Феофилович}} выказаў меркаванне, што Ягайла ўжо мог быць праваслаўным: «У 1377 годзе Альгерд памёр, пакінуўшы Вялікае княства свайму сыну, Ягайле, праваслаўнаму…» ({{harvnb|Meyendorff|1989|p=205}}). Дзмітрый, аднак, зрабіў умовай шлюбу Ягайлы «павіннасць быць ахрышчаным у праваслаўную веру і аб'явіць сваё хрысціянства ўсім людзям» ({{harvnb|Dvornik|1992|p=221}}).</ref>. Гэты варыянт, аднак, не дапамог бы спыніць накіраваныя на Літву крыжовыя паходы Тэўтонскага ордэна, рыцары якога лічылі [[Праваслаўная царква|праваслаўных]] [[Схізма|ерэтыкамі]], амаль язычнікамі<ref name="Bojtar"/><ref name="Jones">{{harvnb|Rowell|2000|pp=709–712}}</ref>.

Ягайла мусіў ажаніцца з непаўналетняй 12-гадовай польскай каралеўнай Ядвігай і заняць польскі сталец. Узамен ён абавязваўся прыняць каталіцтва і ахрысціць у яго братоў, сваякоў і іншых падданых, вызваліць палонных хрысціян (палякаў), заплаціць 200 тыс. [[Фларын, манета|фларынаў]] за зрыў пагаднення аб шлюбе Ядвігі з {{нп3|Вільгельм, герцаг Аўстрыі|Вільгельмам Габсбургам|ru|Вильгельм (герцог Австрии)}}, вярнуць забраныя і назаўсёды далучыць свае землі да Каралеўства Польскага. Існуе меркаванне, што тэкст пагаднення з гэтымі ўмовамі вядомы толькі паводле пазнейшых, падробленых самімі палякамі спісаў<ref>{{Кніга|аўтар = Насевіч В. Л.|частка = |загаловак = Пачаткі Вялікага Княства Літоўскага: Падзеі і асобы|арыгінал = |спасылка = |адказны = |выданне = |месца = {{Мн.}}|выдавецтва = Полымя|год = 1993|том = |старонкі = 125|старонак = 160|серыя = |isbn = 5-345-00627-Х|тыраж = }}</ref>.

 

[[Файл:Polska_1386_-_1434.png|міні|250px|Каралеўства Польскае і Вялікае Княства Літоўскае ў праўленне Ягайла.]]

 

=== Кіраўнік Літвы і Польшчы ===

[[Файл:The Wladyslaw Jagiello monument in NYC 7.jpg|250px|міні|злева|{{нп3|Помнік Уладзіславу Ягайлу, Нью-Ёрк|Помнік Ягайлу|pl|Pomnik Władysława Jagiełły w Nowym Jorku}} ў [[Горад Нью-Ёрк|Нью-Ёрку]]. Скульптар {{нп3|Станіслаў Казімір Астроўскі|Станіслаў Астроўскі|uk|Станіслав Казимир Островський}}.]]

 

Вяртаючыся ў Польшчу, Ягайла пакінуў намеснікам, дэ-факта амаль вялікім князем, свайго брата [[Скіргайла|Скіргайлу]], праз якога стаў кіраваць Літвой, лічачы яе часткай сваёй новай дзяржавы. Так вынікала і з умоў заключанай [[Крэўская унія|Крэўскай уніі]].

[[23 красавіка]] [[1398]] года паміж Вітаўтам і тэўтонцамі быў заключаны [[Салінскі дагавор, 1398|Салінскі дагавор]], названы па востраву Салін у [[Вусце ракі|вусці]] ракі {{нп3|Рака Нявежыс|Невяжы|ru|Нявежис}}, дзе ён быў падпісаны. Літва пагадзілася саступіць Жамойць і дапамагчы Тэўтонскаму ордэну ў кампаніі супраць [[Горад Пскоў|Пскова]], а ордэн пагадзіўся дапамагчы Літве ў кампаніі супраць [[Горад Вялікі Ноўгарад|Ноўгарада]]<ref name="Jasienica"/>. Неафіцыйна Вітаўт заручыўся на Саліне згодай Ордэна на сваі планы дабівацца поўнай незалежнасці ад [[Польшча|Польшчы]]; на святкаваннях у гонар падпісання Салінскага дагавора Вітаўт быў адзінадушна абвешчаны князямі і баярамі ВКЛ «каралём Літвы і Русі». Гэта выклікала насцярожанае стаўленне да дагавора польскага караля Ягайлы, а планы захопу Ноўгарада і Пскова прывялі да пагаршэння адносін ВКЛ з гэтымі землямі, а таксама з вялікімі княствамі [[Вялікае Княства Маскоўскае|Маскоўскім]] і [[Цвярское княства|Цвярскім]]. Сур'ёзнай рэальнай падтрымкі ў рэалізацыі сваіх экспансіянісцкіх планаў Вітаўт не атрымаў, ўсё скончылася тым, што войска Вітаўта і яго саюзнікі, у тым ліку хан [[Тахтамыш]] з {{нп3|Белая Арда|Белай Арды|ru|Белая Орда}}, былі разбітыя [[Залатая Арда|Залатой Ардой]] ў [[Бітва на Ворскле, 1399|бітве на Ворскле]], што спыніла яго амбіцыі на ўсходзе, змусіўшы Вітаўта зноў вярнуцца пад пратэктарат Ягайлы<ref name="Bojtar"/><ref name="Dvornik"/>. У 1401 годзе паміж дзяржавамі была заключана [[Віленска-Радамская унія]]. Яна пацвярджала статус Вітаўта ў якасці вялікага князя пад вяршэнствам Ягайлы, абяцаючы пры гэтым тытул вялікага князя для спадчыннікаў Ягайлы, а не Вітаўта<ref group="заўв.">У канцы 1401 года новая вайна супраць ордэна адцягнула рэсурсы літвінаў, якія вялі барацьбу на двух франтах пасля паўстанняў ва ўсходніх правінцыях. Адпушчаны да гэтых падзей на свабоду малодшы брат Ягайлы, [[Свідрыгайла Альгердавіч|Свідрыгайла]], выбраў гэты момант, каб распачаць паўстанне на ўсходзе і абвясціць сябе вялікім князем({{harvnb|Housley|1992|p=354}}). 31 студзеня 1402 года ён явіўся ў [[Горад Мальбарк|Марыенбург]], дзе атрымаў падтрымку рыцараў.</ref>. У выпадку, калі пасля смерці першага спадчынніка не будзе, літоўская шляхта мусіла абраць новага манарха<ref name="Jasienica-103">{{harvnb|Jasienica|1988|pp=103–105}}</ref><ref name="stone-11">{{harvnb|Stone|2001|p=11}}</ref>. Паколькі на момант падпісання дакумента законныя спадчыннікі адсутнічалі, наступствы уніі былі непрадказальныя, але яе заключэнне наладжвала сувязі паміж польскай і літоўскай шляхтай, а абарончы саюз дзвюх дзяржаў узмацняў пазіцыі літоўскай дзяржавы ў барацьбе супраць Тэўтонскага ордэна, хоць пры гэтым Польшча афіцыйна ўстрымлівалася ад падтрымкі любога з бакоў. Гэты дакумент пакідаў прывілеі польскай шляхты некранутымі, адначасова з тым ён гарантаваў павелічэнне ўлады літоўскай шляхты. Такім чынам, Віленска-Радамская унія павялічыла падтрымку Ягайлы з боку Літвы<ref name="Jasienica"/>.

 

{{main|Рацёнжскі дагавор}}

 

22 чэрвеня 1399 года Ядвіга нарадзіла дачку, якую ахрысцілі пад імем {{нп3|Альжбета Баніфацыя|||Elizabeth Bonifacia of Poland}}, але праз месяц і маці, і дачка сканалі, пакінуўшы Ягайлу адзінаўладным кіраўніком Каралеўства Польскага і без нашчадкаў. Ядвігіна смерць падарвала права Ягайлы на сталец, да таго ж у каралеўстве ўсплылі на паверхню старыя канфлікты паміж шляхтай [[Малая Польшча|Малой Польшчы]] і шляхтай [[Вялікая Польшча|Вялікай Польшчы]].

У 1402 годзе Ягайла адказаў на выступленні супраць яго ўлады новым шлюбам, заключыўшы саюз з унучкай [[Казімір III Вялікі|Казіміра Вялікага]] і дачкой {{нп3|Графы Цэльскія|графа Цэльскага|ru|Графы Цельские}}, {{нп3|Ганна Цэльская|Ганнай|ru|Анна Цельская}} з дынастыі [[Дынастыя Пястаў|Пястаў]]. Гэты крок зноў зрабіў легітымным яго праўленне.

 

[[23 мая]] [[1404]] года паміж [[Тэўтонскі Ордэн|Тэўтонскім Ордэнам]], [[Польскае Каралеўства, 1385—1569|Польшчай]] і [[Вялікае Княства Літоўскае|ВКЛ]] быў падпісаны [[Рацёнжскі дагавор]], умовы якога фактычна паўтаралі ўмовы [[Салінскі дагавор, 1398|Салінскага дагавору]] 1398 года<ref group="заўв.">Да заключэння Рацёнжскага дагавору [[крыжакі]], спасылаючыся на невыкананне Вітаўтам умовы [[Салінскі дагавор|Салінскага дагавору]] аб перадачы Ордэну [[Жмудзь|Жмудзі]], працягвалі агрэсію супраць ВКЛ, падтрымлівалі [[Свідрыгайла Альгердавіч|Свідрыгайлу]] як прэтэндэнта на велікакняжацкі трон. Пры гэтым яны ігнаравалі булу папы [[Баніфацый IX, Папа Рымскі|Баніфацыя IX]] ад [[9 верасня]] [[1403]] года, якая афіцыйна забараняла [[крыжовыя паходы]] супраць ВКЛ. Вітаўт,у сваю чаргу, падтрымаў {{нп3|Паўстанні жамойтаў|паўстанне ў Жамойці|ru|Восстания жемайтов}} 1401—1404 гадоў, якое, зрэшты, скончылася няўдала.</ref>: ВКЛ прызнавала ўсходнюю частку Жмудзі за Ордэнам; Вітаўт абавязваўся не прымаць да сябе збеглых [[жамойты|жамойтаў]], аказваць садзейнічанне Ордэну супраць любых ворагаў (апрача Польшчы), [[Вялікія магістры Тэўтонскага ордэна|вялікі магістр]] [[Конрад фон Юнгінген]] ад імя Ордэна пацвердзіў атрыманне Польшчай права выкупу ад Ордэна спрэчнай [[Добжынская зямля|Добжынскай зямлі]] і горада {{нп3|Горад Златарыя|Златарыі|ru|Злоторыя}} за 40 тысяч злотых. Ордэн мусіў садзейнічаць ВКЛ у здабыцці [[Горад Смаленск|Смаленска]] і [[Горад Вялікі Ноўгарад|Ноўгарада]]<ref name="Jasienica-103"/>.

 

Адначасова з ваеннымі прыгатаваннямі абодва бакі развязалі наступ на дыпламатычным фронце. Рыцары накіравалі лісты манархам Еўропы, малюючы свой чарговы крыжовы паход супраць язычнікаў<ref name="delbrück">{{harvnb|Delbrück|1990|p=526}}</ref>, Ягайла супрацьпаставіў гэтым захадам свае пасланні да манархаў Еўропы, абвінавачваючы Ордэн у планах скарэння ўсяго свету<ref name="Jasienica-108">{{harvnb|Jasienica|1988|p=108}}</ref>. Гэтыя меры прыцягнулі шмат замежных рыцараў на кожны з бакоў. [[Вацлаў IV]] падпісаў абарончы саюз з палякамі супраць Тэўтонскага Ордэна; яго брат, [[Жыгімонт I Люксембургскі|Жыгімонт Люксембургскі]], уступіў у саюз з Ордэнам і абвясціў вайну супраць Польшчы 12 ліпеня, хоць яго венгерскія васалы адмовіліся ад закліку да зброі<ref name="Jasienica-110">{{harvnb|Jasienica|1988|p=110}}</ref>.

 

[[Файл:After the Battle of Grunwald - Alfons Mucha.jpg|250px|міні|[[Альфонс Марыя Муха|Альфонс Муха]]. «Пасля Грундвальдскай бітвы».]]

Калі вайна аднавілася ў чэрвені 1410 года, Ягайла прасунуўся ў глыб Тэўтонскіх тэрыторый на чале<ref name="БС"/> арміі з складзенай прыкладна з 20 тысяч конных шляхціцаў, 15 тысяч узброеных людзей простага паходжання, і 2 тысяч прафесійных вершнікаў, якіх у асноўным нанялі ў Чэхіі. Пасля перасячэння Віслы цераз {{нп3|Пантонны мост пад Чэрвінскам|пантонны мост|pl|Most łyżwowy pod Czerwińskiem}} у {{нп3|Горад Чэрвінск-над-Віслай|Чэрвінску|be-x-old|Чэрвінск над Віслай}}, яго войскі сустрэліся з арміяй [[Вітаўт Кейстутавіч|Вітаўта]], якая налічвала 11 тысяч лёгкіх кавалерыстаў, сярод якіх былі літвіны, жамойты і [[Беларускія татары|татары]]<ref name="Stone 2001 16">{{harvnb|Stone|2001|p=16}}</ref>. Войска Тэўтонскага ордэна налічвалася каля 18 тысяч кавалерыі, у асноўным немцаў, і 5 тысяч пяхоты. 15 ліпеня бакі сышліся ў [[Грунвальдская бітва|Грунвальдскай бітве]], адной з самых буйных і жорсткіх бітваў Сярэднявечча<ref name="bojtár7">{{harvnb|Bojtár|2000|p=182}}; {{harvnb|Turnbull|2003|p=7}}</ref>. Ягайла ўзначальваў усе саюзныя войскі (90 харугваў, каля 32 тысяч чалавек), якія атрымалі настолькі ўпэўненую перамогу, што войска Тэўтонскага ордэна было практычна знішчана, а большасць яго ключавых камандзіраў загінула ў баі, у тым ліку вялікі магістр [[Ульрых фон Юнгінген]] і [[Вялікія маршалы Тэўтонскага ордэна|вялікі маршал]] {{нп3|Фрыдрых фон Валенрод|Фрыдрыха фон Wallenrode|de|Friedrich von Wallenrode}}. Страты забітымі склалі тысячы ваяроў з абодвух бакоў<ref name="Stone 2001 16"/>.

Шлях на сталіцу Тэўтонскага ордэна [[Горад Мальбарк|Марыенбург]] быў адкрытым, горад не абараняўся, але па не ясных прычынах Ягайла вагаўся з намерам пераследаваць праціўніка<ref name="turnbull8">{{harvnb|Turnbull|2003|p=7}}</ref>. Войскі засталіся на полі бою яшчэ на тры дні і ўсё ж рушылі да сталіцы крыжакоў 17 ліпеня, праходзячы ў сярэднім па 15 км за дзень<ref>{{harvnb|Urban|2003|p=162}}</ref>. Асноўныя саюзныя сілы прыбылі к добра ўмацаванаму Марыенбургу толькі [[26 ліпеня]] [[1410]] года. Гэтая затрымка дала новаму магістру {{нп3|Генрых фон Плаўэн|Генрыху фон Плаўэну|be-x-old|Генрых фон Пляўэн}} дастаткова часу для арганізацыі абароны<ref name="Stone-17">{{harvnb|Stone|2001|p=17}}</ref><ref name="turnbull9">{{harvnb|Turnbull|2003|p=73}}</ref>. Неэфектыўнасць [[Аблога Марыенбурга, 1410|аблогі крэпасці]] тлумачацца пэўнымі даследнікамі непрыступнасцю ўмацаванняў<ref name=Stone-17/>, высокімі стратамі ў саюзным войску, нежаданнем саюзнікаў ісці на вялікую рызыку або іх намерам трымаць Ордэн аслабленым, але не пераможаным, каб не парушыць баланс сіл паміж Польшчай (якая хутчэй за ўсё стала б уладальніцай большасці маёмасці Ордэна пры яго татальным знішчэнні) і Вялікім Княствам Літоўскім, але ўсе гэтыя тэорыі за адсутнасцю крыніц застаюцца толькі меркаваннямі<ref name="jasienica2">{{harvnb|Jasienica|1988|pp=113–120}}</ref><ref name="jasienica2"/>.

 

 

Вайна скончылася ў 1411 годзе [[Першы Таруньскі мір|Таруньскім мірам]], у якім ні Літва, ні Польшча не здолелі ў поўнай меры скарыстацца сваёй перавагай і вынікамі разгромнай перамогі над Ордэнам, што выклікала вялікую незадаволенасць у мясцовай шляхты. Польшча вярнула [[Добжынская зямля|Добжынскую зямлю]], Літва атрымала Жамойць, а [[Мазовія]] — невялікую тэрыторыю за ракой {{нп3|Рака Вкра|Вкра|ru|Вкра}}. Аднак большая частка тэрыторыі Тэўтонскага ордэна, у тым ліку гарады, якія здаліся, засталася некранутай. Ягайла пачаў працэс вызвалення з палону многіх высокапастаўленых асоб з ліку крыжаносцаў за дастаткова сціплыя выкупы. Тым не менш, вялікія памеры ваенных рэпарацый былі значным фінансавым цяжарам для рыцараў, які спарадзіў унутраныя канфлікты і эканамічны спад. Ордэн так і не здолеў аднавіць сваю былую моц<ref name="cambridge10">''New Cambridge Medieval History'', 364.</ref>. Перамога ў вайне спыніла агрэсію яго і абумовіла заняпад [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскага ордэна]] як дзяржавы, садзейнічала эканамічнаму развіццю Польшчы і ВКЛ, якія атрымалі магчымасць шырэй удзельнічаць у міжнародным гандлі на [[Балтыйскае мора|Балтыйскім моры]].

Пры гэтым няздольнасць скарыстацца перамогай больш выгадным чынам выклікала рост апазіцыйных настрояў у польскай шляхты да Ягайлы пасля 1411 года, якія падсілкоўваліся перадачай Вітаўту спрэчнага паміж Польшчай і Літвой [[Падолле|Падолля]]<ref name="Jasienica-121">{{harvnb|Jasienica|1988|pp=121–124}}</ref>. У намаганнях абыйсці сваіх крытыкаў Ягайла паспрыяў лідару супрацьлеглай партыі {{нп3|Мікалай Тромба|Мікалаю Тромбу|ru|Тромба, Николай}} стаць {{нп3|Архібіскупства гнезненскае|архібіскупам гнезненскім|ru|Архиепископство Гнезненское}} і замяніўшы яго ў Кракаве {{нп3|Войцех Ястшэмбец|Войцехам Ястшэмбцам|ru|Войцех Ястшембец}}, які быў прыхільнікам Вітаўта<ref name="Jasienica-121"/>. Ён таксама імкнуўся стварыць больш саюзнікаў у Літве. На [[Гарадзельская унія|Гарадзельскім сойме]] ([[1413]]), які юрыдычна замацоўваў унію Літвы і Польскага каралеўства, было вырашана, што ВКЛ без волі польскага караля і сойму не абірае сабе вялікага князя, у сваю чаргу Польшча без ведама ВКЛ не абірае сабе караля. Адна з грамат гэтай уніі прадугледжвала прыём у польскія гербавыя брацтвы 47 родаў феадалаў ВКЛ. Адначасова Ягайла і Вітаўт абяцалі прызначаць на дзяржаўныя пасады пераважна феадалаў католікаў, якія прынялі польскія гербы, і даваць ільготы каталіцкім установам. Але унія гарантавала захаванне адасобленасці ўлады вялікага князя<ref name=stone-11/><ref name="dvornik11">{{harvnb|Dvornik|1992|pp=342–343}}; ''New Cambridge Medieval History'', 775-6.</ref>.

 

[[Файл:Jagiełło dispute.JPG|250px|міні|Дыспут гусіцкіх тэолагаў у прысутнасці караля Уладзіслава II Ягайлы.]]

 

 

 

 

 

 

=== Смерць і спадчына ===

 

[[Файл:Ягайла на кані. Фрэска ў замкавай капліцы ў Любліне.jpg|250px|thumb|злева|Ягайла на кані. Фрэска ў [[Капліца Святой Тройцы, Люблін|замкавай капліцы]] ў [[Горад Люблін|Любліне]], [[1418]] год.]]

 

 

== Сям'я ==

 

* 1-я жонка з 1386 года [[Ядвіга Анжуйская|Ядвіга (каралева Польшчы)]], адна дачка

 

== Цікавыя факты ==

 

== Заўвагі ==