Атон Арсеола: Розніца паміж версіямі

[[File:Domenico tintoretto, ritratto dei dogi pietro orseolo II e ottone orseolo.JPG|thumb|350px|Pietro II & Otto Orseolo]]

'''Атон Арсеола''' ({{lang-it|''Ottone Orseolo''}}; {{Дата нараджэння|||992}} — {{Дата смерці|||1032}}, [[Канстанцінопаль]]) — [[Спіс венецыянскіх дожаў|27]]-ы венецыянскі [[дож]] (1009—1026).

[[File:Doge Pietro Orseolo I.png|thumb|200px|Герб роду Арсеола]]

Атон Арсеола стаў самым маладым дожам Венецыі, стаўшы суправіцелем, а затым і атрымаўшы ў спадчыну трон пасля свайго бацькі [[П'етра II Арсеола]] ва ўзросце 16 гадоў. Пры абранні яго не было пададзена ніводнага голасу супраць. Быў жанаты на дачцы венгерскага караля [[Іштван I Святы|Стэфана]]. Пасля смерці патрыярха [[Града]] Атон прызначыў на гэту пасаду свайго старэйшага брата Орса, які да таго займаў кафедру ў Тарчэла, а кафедру перадаў іншаму брату, Вітале. Гэта выклікала асцярогі ў часткі венецыянцаў, якія асцерагаліся, што Атон рыхтуе спадчынную манархію, іх узначаліў новы [[патрыярх Аквілеі]] [[Попа Аквілейскі|Попа Трэфен]]. Трэфен, які заявіў свае прэтэнзіі на патрыярхію Граду, абвясціў Орса ўзурпатарам. Незадаволенасць венецыянцаў вымусіла Атона і Орса бегчы з Венецыі ў [[1022]] годзе. Трэфен увойдучы ў Града пачаў рабаваць цэрквы і кляштары, што выклікала гнеў венецыянцаў, якія заклікалі братоў Арсеола вярнуцца ў [[1023]] годзе, а ў [[1024]] годзе [[Ян XIX, Папа Рымскі|Ян XIX]] пацвердзіў незалежнасць дыяцэзіі Града. У [[1026]] годзе пры прызначэнні на царкоўныя пасады Атон ізноў сутыкнуўся з моцнай апазіцыяй венецыянцаў, якія схапілі яго, згалілі бараду і выгналі ў [[Канстанцінопаль]].

 

{{Венецыянскія дожы}}

[[Катэгорыя:Кіраўнікі Еўропы XI стагоддзя]]

[[Катэгорыя:Кіраўнікі Венецыі]]