Уладзімір Іванавіч Адамушка: Розніца паміж версіямі

'''Уладзімір Іванавіч Адаму́шка''' (нар. {{ДН|1|1|1952}}, [[Вёска Падгайна|в. Падгайна]], {{МН|Карэліцкі раён|у Карэліцкім раёне|}}, [[Гродзенская вобласць]], [[Беларуская ССР]] — {{ДС|10|9|2020}}) — беларускі гісторык, дзяржаўны дзеяч. Кандыдат гістарычных навук (1988).

Нарадзіўся 1 студзеня 1952 года ў сям’і сельскага настаўніка. Бацькі  — маці Зінаіда Уладзіміраўна і бацька Іван Міхайлавіч, дарэчы, настаўнік беларускай мовы і літаратуры. Вучыўся ў Цырынскай сярэдняй школе. Закончыўшы школу, паспрабаваў паступіць на гістарычны факультэт [[Маскоўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя М. В. Ламаносава|Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта]], аднак не змог. Уладзімір Іванавіч вярнуўся на малую радзіму і ўладкаваўся ў паляводчую брыгаду. У [[Беражна]] ў школе працаваў настаўнікам шырокага профілю: выкладаў фізічнае выхаванне, працоўнае навучанне і шэраг іншых прадметаў, пакуль не стаў студэнтам [[Філалагічны факультэт БДУ|філалагічнага факультэта]] [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта]]. Уладзімір Іванавіч выконваў абавязкі старасты курса, удзельнічаў у жыцці [[камсамол]]а і ў дзейнасці студатрадаў. Пасля атрымання дыплома ў 1973 годзе служыў у [[Ракетных войсках стратэгічнага прызначэння Узброеных сіл СССР]] (з 1973 па 1975).

У 1975—1988  гг. працаваў рэферэнтам у Бюро міжнароднага турызму «Спадарожнік», а затым і адказным сакратаром Камітэта моладзевых арганізацый БССР. Пазнаёміўся з выбітнымі асобамі  — са старшынёй Дзяржаўнага савета ГДР [[Эган Крэнц|Эганам Крэнцам]], кіраўніком Федэральнага архіўнага агенцтва Расіі Андрэем Артызавым і шматлікімі беларускімі і замежнымі навукоўцамі. У [[1988]] годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю «Вклад молодежи Белорусской ССР в борьбу за мир и дружбу между народами (1976—1985 гг.)» (навуковы кіраўнік — [[Давыд Барысавіч Мельцэр]]). Пасля абароны дысертацыі працаваў старшым выкладчыкам кафедры сусветнай палітыкі Мінскай вышэйшай партыйнай школы.

У 1991 годзе паступіў на працу ў [[Архівы і справаводства|Дзяржаўны камітэт па архівах і справаводстве Беларусі]], дзе з 1995 па 2001  гг. займаў пасаду намесніка старшыні Дзяржаўнага камітэта па архівах і справаводствусправаводстве Рэспублікі Беларусь. Менавіта ў гэты прамежак часу выйшлі яго асабістыя і ў сааўтарстве з іншымі навукоўцамі кнігі «Помилуйте… Документы по репрессиям 1939—1941  гг. в Вилейской области» і «Палітычныя рэпрэсіі 20—50 гадоў на Беларусі», зборы дакументаў і матэрыялаў «Белорусские остарбайтеры» і «Нацистское золото» из Беларуси»".

З 2002 года Уладзімір Адамушка працаваў у Міністэрстве юстыцыі Беларусі. У ліпені [[2002]]—[[2006]] гг.  — старшыня Камітэта па архівах і справаводствусправаводстве [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]]. З [[2002]] года — намеснік старшыні Геральдычнага савета пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь. З кастрычніка [[2006]] да снежня 2016 гг.  — дырэктар Дэпартамента па архівах і справаводствусправаводстве [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]]. Свет пабачылі наступныя выданні: «Гербы и флаги», «Геральдычны вянок Віцебшчыны», «Лагерь смерти Тростенец», «Освобожденная Беларусь», «Хатынь. Трагедия и память», «Ты з Заходняй, Я з Усходняй нашай Беларусі…», «Чернобыльская катастрофа 1986—1991» і іншыя.

З’яўляеццаЗ’яўляўся прадстаўніком [[Урад Рэспублікі Беларусь|Урада Рэспублікі Беларусь]] у Папячыцельскімпапячыцельскім савеце ФондуФонда ФРГ «Памяць, адказнасць і будучыня».

ДаследуеДаследаваў праблемы палітычных рэпрэсій 1920—1950-х гадоў на Беларусі і рэабілітацыі іх ахвяр, вывазу цывільнага насельніцтва на прымусовыя работы ў Германію і яго рэпатрыяцыі пасля [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай Айчыннай вайны]]. Сааўтар кніг «Сыны і пасынкі Беларусі» (1996), «Памілуйце…» (1992, з Н. Івановай), «Беларускія остарбайтэры» (кн. 1—3, 1996—1998) і іншых<ref>Адамушка Уладзімір Іванавіч // {{Крыніцы/ЭГБ|6-2к}}  — С. 314.</ref>.

* [[Ордэн Дружбы народаў, Беларусь|Ордэн Дружбы народаў]];

* Нагрудны знак Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь «За адзнаку» II ступені;

* {{Крыніцы/ЭГБ|6-2}}  — С. 314.