{{вызнч|1=Румбольд–Ламберт'''Румбольд-Ламберт Валімонтавіч}}''', {{вызн2|1='''Рамбольд (Румбольт) Валімунтавіч}}''' (?[[1371]] — [[лістапад]] [[1432]]), — [[Старосты жамойцкія|староста жамойцкі]] ([[1409]]–—[[1411]]), [[Маршалкі земскія літоўскія|маршалак земскі ВКЛ]] ([[1412]]–1432-1432), [[Ваяводы віцебскія|староста віцебскі]] (узг. [[1422]]<ref>Як староста віцебскі запісаны ў [[Мельніцкі дагавор, 1422|Мельніцкім дагаворы]] ([[1422]])</ref>). Адзін з [[Паны-рада|радцаў]] вялікага князя [[Вітаўт]]а. Сын уплывовага літоўскага баярына [[Валімонт Бушкавіч|Валімонта Бушкавіча]], брат [[Яўнут Валімонтавіч|Яўнута]], [[Кезгайла Валімонтавіч|Кезгайлы]], [[Шадзібор Валімонтавіч|Шадзібора]], [[Гудзігерд Валімонтавіч|Гудзігерда]] і [[Судзівой Валімонтавіч|Судзівоя Валімонтавічаў]] (Гл. падр. [[Род Кезгайлаў]]). Пад хрысціянскім іменем Ламберт узгадваецца ў [[1409]].
Паводле [[Ян Длугаш|Я. Длугаша]] ў чэрвені [[1409]] Вітаўт пасылае Румбольда з войскам супраць немцаў у [[Жамойць]], дзе Румбольд займае ўсе ордэнскія замкі і бярэ ў палон ордэнскага фогта Жамойці [[Міхаіл Кухмайстэр|Міхайла Кухмайстра]], такім чынам вярнуўшы гэтую зямлю пад ўладу [[ВКЛ]].<ref>[http://www.vostlit.info/Texts/rus5/Dlugos/frametext2.htm Ян Длугош. Грюнвальдская битва. М. Изд. АН СССР. 1962. С. 46.] Я. Длугаш пазначыў гэтыя падзеі пад 1408 годам, назваўшы Румбольда маршалкам, але як маршалак ён вядомы толькі з 1412 і падзеі адбываліся ў 1409.</ref>. Румбольд узначальваў дэлегацыю ВКЛ на [[Канстанцкі сабор|Канстанцкім саборы]] ([[1414]]-—[[1418]]).
Падтрымліваў [[Свідрыгайла|Свідрыгайлу]]. У [[лістапад]]зе [[1432]] быў разам з братам [[Яўнут Валімонтавіч|Яўнутам]] пакараны смерцю па загадзе [[Жыгімонт Кейстутавіч|Жыгімонта Кейстутавіча]].
Радок 7:
Меў сына Міхала, які ў сяр. [[15 ст.]] атрымаў ад [[Казімір Ягелончык|Казіміра Ягелончыка]] семь сялянскіх сем'яў у Вількамірскім старостве.
Трымаў палову Блужаў у [[Крэўскае староства|Крэўскім старостве]]<ref>Vitoldiana. № 23. S. 30–3130-31; Ochmański J. Powstanie i rozwój latyfundium biskupstwa wileńskiego (1387–15501387—1550): Ze studiów nad rozwojem wielkiej własności na Litwie i Białorusi w średniowieczu. Poznań, 1963. S. 56–5756-57; Другую палову Блужаў трымаў за выслугу Андрэй Друцкі (+1399 на Ворскле), а пазней яго безпатомныя нашчадкі, гэтую палову як вымарачную Вітаўт 19.4.1411 перадаў Віленскаму капітулу.</ref>.
