Тадэвуш Гіляравіч Лада-Заблоцкі: Розніца паміж версіямі

{{вызнч|1='''Тадэвуш Гіляравіч ЛАДА-ЗАБЛОЦКІ}}, {{вызн2|1=(ЗАБЛОЦКІ-ЛАДА}})''' ([[27 жніўня]] [[{{ДН|||1811]]}}, в. Лугінава (Лугінавічы) Сенненскага пав. Магілёўскай губ., (цяпер Сенненскі р-н Віцебскай вобл.)  — [[жнівень]] [[{{ДС|||1847]]}}, [[Каўказ]]), — паэт, перакладчык.

Скончыў Віцебскую гімназію. У 1831 паступіў у [[Маскоўскі універсітэт]]; удзельнічаў у тайным студэнцкім згуртаванні. За вершы антыцарскага зместу ў 1833 выключаны з універсітэта, высланы на радзіму; зняволены ў віцебскай турме. З 1837 у выгнанні  — спачатку ў [[Таганрог]]у, потым (у 1838) адпраўлены салдатам на [[Каўказ]]. Даслужыўся да падпаручніка; быў кіраўніком саляных капальняў. Зблізіўся з грузінскімі, азербайджанскімі і рускімі паэтамі.

Пісаў на польскай мове. Пры падтрымцы [[Ю. Крашэўскі|Ю. Крашэўскага]] і [[Р. Падбярэскі|Р. Падбярэскага]] ў 1845 выдаў зборнік «Паэзія». Перакладаў на польскую мову творы заходне-еўрапейскіх аўтараў; пераклаў на французскую мову ўкраінскія народныя песні («Украінскія песні», Парыж, 1845); на рускую  — «Гісторыю Азербайджана» А. Бакіханава. Сваім родным мясцінам прысвяціў паэтычныя творы: паэму «Ваколіцы Віцебска», элегіі «Да Дзвіны», «Даўжанскае возера», «Вілія» і інш. На матэрыялах «Хронікі» [[М. Стрыйкоўскі|М. Стрыйкоўскага]] напісаў баладу «Ляшка». Маюцца звесткі, што пісаў таксама па-беларуску. На беларускую мову творы Т. Лады-Заблоцкага перакладалі [[П. Бітэль]], [[У. Мархель]], [[К. Цвірка]].