Алена Агінская
Алена Агінская (польск.: Helena z Ogińskich Ogińska, 1701—1790) — прадстаўніца шляхты Вялікага княства літоўскага. Жонка маршалка вялікага літоўскага і віленскага кашталяна Ігнацыя Агінскага
| Алена Агінская | |
|---|---|
![Брама[d]](/wiki/%D0%A4%D0%B0%D0%B9%D0%BB:Herb_Ogi%C5%84skich.PNG) Брама[d] | |
| Нараджэнне | 21 верасня 1701[1] |
| Смерць |
3 снежня 1790[1] (89 гадоў) |
| Месца пахавання | |
| Род | Агінскія[1] |
| Бацька | Казімір Дамінік Агінскі[1] |
| Маці | Элеанора з Войнаў[d][1] |
| Муж | Ігнацы Агінскі[2] |
Паходжанне
правіцьПаходзіла са старэйшай княжацкай лініі роду Агінскіх уласнага герба, дачка віленскага ваяводы Казіміра Дамініка Агінскага і Элеаноры з Войнаў. Мела брата Юзафа Тадэвуша і сясцёр Марцыбелу, Тэрэзу і Марыяну.
У 1739 годзе ажанілася са сваяком Ігнацы Агінскім. Дзяцей у іх не было.
Асабістыя якасці
правіцьЯна славілася ўсімі жаночымі вартасцямі і незвычайнай фізічнай сілай. Была надзелена вострым розумам, кемлівасцю, здаровым сэнсам і рэдкай разважлівасцю. Падчас вяселля прынца Аўгуста Саксонскага з Марыяй Юзэфай, дачкой імператара Іосіфа I у Дрэздэне на каруселі маладых дам, адзначаных ва ўзросце васемнаццаці гадоў, яна праводзіла ўсе рыцарскія турніры з вялікай спрытнасцю і адвагай, перамагаючы ўсіх сваіх праціўнікаў, і атрымала першы прыз. Будучы састарэлым, «яна таксама без асаблівых цяжкасцей згортвала і раскочвала срэбныя пласціны ў трубку, і ламала пальцамі талеры і капейкі»[3]
Яна мела вялікае значэнне і давер пры дварах у Варшаве і Санкт-Пецярбургу. Яна была ўзорнай, набожнай, зрабіла шмат міласэрных учынкаў да суседзяў. Пакінула ў Варшаве многа памятак. Памерла ў Варшаве.
Дзейнасць
правіцьАд маці атрымала ў спадчыну Сядзібу ў Грушлауке. З мужам Ігнацы Агінскім была фундатаркай Касцёла Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў Салантаі, у 1765—1771 гадах заснавалі касцёл у Грушлауке (філію касцёла ў Салантаі) (пабудаваны ў 1778 годзе; згарэў у 1945 годзе.)[4].
Зноскі
- ↑ а б в г д Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 313.
- ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 313, 324.
- ↑ Gloger Zygmunt. Siłacze // Encyklopedia Staropolska. — Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1903. — Т. IV.
- ↑ Kazys Misius, Romualdas Šimkūnas. Lietuvos katalikų bažnyčios: žinynas. — Vilnius: Pradai, 1991. — P. 374
Літаратура
правіць- «Wielka Encyklopedia Powszechna Sikorskiego» (1892—1914)
- «Encyklopedia Powszechna» Orgebranda" (1859—1868)
- «Gazeta Warszawska. 1790, nr 98»
Спасылкі
правіць- Grūšlaukės Šv. Jono Nepomuko bažnyčia: Kretingos krašto enciklopedija Архівавана 5 сакавіка 2016 года.
- Grūšlaukės Šv. Jono Nepomuko parapija: Kretingos krašto enciklopedija Архівавана 5 сакавіка 2016 года.
- Biografia w Internetowym PSB Архівавана 22 красавіка 2021.