Альбус Дамблдор

Альбус Персіваль Вульфрык Браян Дамблдор (англ.: Albus Percival Wulfric Brian Dumbledore) — адзін з галоўных персанажаў серыі кніг пра Гары Потэра англійскай пісьменніцы Дж. К. Роўлінг, быў дырэктарам школы магіі і чараўніцтва «Хогвартс», Вярхоўны чарадзей Візенгамота (суда чараўнікоў), кавалер ордэна Мерліна першай ступені, заснавальнік Ордэна Фенікса, старшыня Міжнароднай Канфедэрацыі Магаў. Вядомы як наймацнейшы чараўнік свайго часу і адзіны маг, дуэлі з якім баяўся Валдэморт.

Персанаж свету Гары Потэра
Альбус Дамблдор
Пол	мужчынскі
Колер валасоў	серабрыста-сівы (у мінулым руда-каштанавы)
Факультэт	Грыфіндор
Чысціня крыві	Паўкроўка
Бок	Ордэн Фенікса, Атрад Дамблдора, Хогвартс
Патронус	фенікс
Богарт	смерць сям’і
Чарадзейная палачка	Бузінавая Палачка
Першае з'яўленне	«Філасофскі камень»
Роля ў фільмах	Рычард Харыс (1—2) Майкл Гэмбан (3—8)

На калекцыйнай картцы з выявай Дамблдора пра яго гаворыцца наступнае:

Альбус Дамблдор, у наш час дырэктар школы «Хогвартс». Лічыцца найвялікшым чараўніком і геніем чараўніцтва. Прафесар знакаміты сваёй перамогай над цёмным чараўніком Грын-дэ-Вальдам у 1945 годзе, адкрыццём дванаццаці спосабаў ужывання крыві цмока і сваімі працамі па алхіміі ў суаўтарстве з Нікаласам Фламелем. Хобі — камерная музыка і гульня ў кеглі.

Вобраз Дамблдора шмат у чым падобны на класічны вобраз Мерліна. Гэта магутны добры чараўнік, які валодае, нягледзячы на велічны выгляд і шаноўны ўзрост, жывым пачуццём гумару і незвычайнай сілай розуму. Аднак, пасля выхаду ў святло апошняй кнігі цыклу, у якой апісваецца цёмнае мінулае Дамблдора і раскрываюцца сапраўдныя матывы некаторых яго ўчынкаў, меркаванні чытачоў адносна яго падзяліліся. У прыватнасці, шмат хто з чытачоў вінавацяць Дамблдора ў ашчадным і жорсткім выкарыстанні Гары Потэра і Северуса Снэйпа для перамогі над Валдэмортам.

Па задуме самой Роўлінг, Дамблдор з’яўляўся «ўвасабленнем дабрыні» (англ.: the epitome of goodness), і, як неаднаразова прызнавалася пісьменніца, быў адным з яе любімых герояў. Яна заяўляла, што Дамблдор «гаворыць за яе», бо ведае амаль усё пра свет Гары Потэра. Разам з тым у інтэрв’ю, якія адбыліся перад 7-й кнігай, яна адклікаецца пра яго як пра «макіявеліеўскую фігуру», падкрэсліваючы яго неадназначнасць.

Паходжанне імя

Імя Дамблдора — Альбус на лаціне — белы. Прозвішча Дамблдор утворана ад стараанглійскага слова, які азначае чмель. Роўлінг выбрала гэта прозвішча, таму што ўяўляла, як Дамблдор «ходзіць, напяваючы сабе пад нос». Поўнае імя Альбус Персіваль Вулфрык Браян Дамблдор.

Жыццяпіс Дамблдора

Да нараджэння Гары Потэра

Сям’я Дамблдора

Персіваль Дамблдор

Кендра Дамблдор

Альбус Дамблдор

Аберфорт Дамблдор

Арыяна Дамблдор

Альбус Дамблдор нарадзіўся ў 1881 годзе ў Персіваля і Кендры Дамблдор. Тры гады праз нарадзіўся яго брат Аберфорт, а неўзабаве пасля гэтага — сястра Арыяна. Калі Арыяне было шэсць гадоў, на яе напалі падлеткі-маглы, якія ўбачылі, што яна вядзьмарыць. У выніку гэтага нападу дзяўчынка стала псіхічнахворай і кантралявала сваё магічныя сілы. Бацька Альбуса Персіваль адпомсціў ім і быў асуджаны на пажыццёвае зняволенне ў Азкабане. Ён не распавёў суду пра прычыны свайго ўчынку, каб Арыяну не змясцілі ў бальніцу Святога Мунга. Пасля гэтага сям’я пераехала ў Годрыкаву ўпадзіну. Кендра старанна хавала дачку ад старонніх вачэй і суседзі-магі зрабілі выснову, што Арыяна — сквіб.

Неўзабаве Дамблдор паступіў у Хогвартс на факультэт Грыфіндор і стаў самым бліскучым вучнем у гісторыі школы. Ён атрымаў усе ганаровыя ўзнагароды, якія ў ёй былі заснаваны, уступіў у перапіску з самымі знакамітымі чараўнікамі таго часу, уключаючы праслаўленага алхіміка Нікаласа Фламеля, вядомага гісторыка Бацільду Бэгшат і тэарэтыка магіі Адальберта Уофлінга. Некаторыя яго артыкулы былі прыняты да публікацыі такімі навуковымі часопісамі, як «Трансфігурацыя сёння», «Праблемы чаразнаўства» і «Практыка зеллеварэння».

Па заканчэнні школы Дамблдор планаваў адправіцца ў традыцыйнае падарожжа са сваім старым сябрам Элфіясам Дожам, аднак гэтаму перашкодзіла смерць Кендры, выпадкова забітай Арыянай падчас прыступу вар’яцтва.

Дамблдор і Грын-дэ-Вальд

Стаўшы главой сям’і, Дамблдор быў вымушаны заставацца дома з Арыянай, пакуль Аберфорт заканчваў сваю адукацыю. Паводле слоў Дамблдора, ён вярнуўся дамоў злы і няшчасны. Дамблдору здавалася, што на яго бліскучай кар’еры пастаўлены крыж, што яго жыццё загублена, і гэтыя пачуцці перасільвалі яго любоў да родных. Таму, калі па суседстве з Дамблдорам пасяліўся малады і не меней здольны маг Гелерт Грын-дэ-Вальд, траюрадны пляменнік Бацільды Бэгшат, яго ідэі літаральна запалілі Дамблдора. Грын-дэ-Вальд быў бліскучым юнаком, прыгожым, разумным, а, галоўнае, падзяляў ідэі Альбуса. Грын-дэ-Вальд выступаў за падпарадкаванне маглаў чараўнікам «дзеля агульнай выгоды». Дамблдор зважаў на тое, што такая ўлада накладае велізарную адказнасць, і выступаў за ўжыванне сілы толькі ў межах самага неабходнага, але ў цэлым згаджаўся са сваім новым сябрам.

Інструментамі ў дасягненні гэтай сумніўнай мэты павінны былі стаць Дары Смерці: Бузінавая палачка, Уваскрашальны камень і Мантыя-невідзімка. Дамблдор планаваў выкарыстоўваць камень для ўваскрашэння сваіх бацькоў, каб тыя знялі груз адказнасці за сястру і брата з яго плячэй.

Дамблдор ужо планаваў адправіцца на пошукі Дароў, аднак Аберфорт рашуча запрацівіўся гэтаму. Ён нагадаў брату, што той павінен прыглядаць за хворай і некіраванай Арыянай. Паміж Аберфортам і Грын-дэ-Вальдам разгарэлася бойка, і Грын-дэ-Вальд выкарыстоўваў супраць Аберфорта заклінанне Круцыятус. Альбус устаў на абарону брата. Падчас бойкі кімсьці з траіх было выпушчана закляцце, якое патрапіла ў Арыяну (Дамблдор падазраваў, што гэта менавіта ён неспадзявана забіў сястру). Грын-дэ-Вальд схаваўся. На пахаваннях Арыяны ўзвар’яваны Аберфорт абвінаваціў брата ў смерці сястры і зламаў яму нос. Той не спрабаваў абараніцца.

Смерць Арыяны стала пераломным момантам у жыцці Дамблдора. Ён прызнаў хібнасць сваіх ідэй і зразумеў, што няварты валодаць як Дарамі Смерці, так і вялікай уладай (і ў далейшым неаднаразова адмаўляўся ад пасады Міністра магіі).

Неўзабаве Дамблдор вярнуўся ў Хогвартс у якасці выкладчыка Трансфігурацыі. Тым часам Грын-дэ-Вальд стаў уладальнікам Бузінавай палачкі і прыступіў да ажыццяўлення сваіх планаў сусветнага панавання. Альбус да апошняга моманту пазбягаў сустрэчы са сваім былым сябрам, баючыся даведацца ад Грын-дэ-Вальда, што гэта ён забіў сваю сястру. Толькі калі заставацца ўбаку было ўжо немагчыма, Дамблдор уступіў з ім у паядынак і нанёс яму паражэнне. Паводле слоў Элфіяса Дожа, перамога Дамблдора і яе наступствы для ўсёй супольнасці чарадзеяў лічацца паваротным пунктам магічнай гісторыі. Пасля паядынку з Грын-дэ-Вальдам Дамблдор стаў новым гаспадаром Бузінавай палачкі. Сам Дамблдор сказаў пра гэта так: «Мне было дазволена валодаць і карыстацца ёю, таму што я ўзяў яе не дзеля выгады, а для таго, каб выратаваць ад яе іншых».

Дамблдор і Валдэморт

Адным з даручэнняў, дадзеных Дамблдору ў яго бытнасць настаўнікам, стала сустрэча з юным магам Томам Рэдлам, каб запрасіць яго вучыцца ў Хогвартсе. Дамблдор быў уражаны магічнымі здольнасцямі Рэдла, аднак заўважыў і цёмныя бакі яго асобы, яго схільнасць да жорсткасці, тыраніі, і ніколі яму не давяраў. Калі Рэдл вырас і выказаў жаданне працаваць у Хогвартсе выкладчыкам Абароны ад Цёмных мастацтваў, Дамблдор пераканаў дырэктара Арманда Дыпета адхіліць яго просьбу.

Пазней Дамблдор пачаў выкладаць у Хогвартсе трансфігурацыю, а затым стаў дырэктарам Хогвартса. Тым часам Рэдлаў пачаў збіраць вакол сябе кампанію паслядоўнікаў і стаў называць сябе лордам Валдэмортам. Неўзабаве Валдэморт ізноў звярнуўся з просьбай выкладаць у школе, але зноў атрымаў адмову, гэтым разам ад самога Дамблдора.

Пасля таго як Валдэморт пачаў вайну з Міністэрствам магіі, для барацьбы з Валдэмортам Дамблдорам была створана арганізацыя пад назвай «Ордэн Фенікса». Сярод яе членаў былі бацькі Гары Потэра Джэймс і Лілі. Неўзабаве Дамблдор даведаўся пра тое, што ў Джэймса ёсць мантыя-невідзімка, адзін з Дароў Смерці, які перадаецца па спадчыне. Да гэтага моманту Дамблдор ужо адмовіўся ад ідэі ўз’яднаць Дары Смерці, аднак спакуса зірнуць яшчэ на адзін з іх і вывучыць яго быў занадта вялікай, і ён, з дазволу Джэймса, на некаторы час забраў мантыю сабе. Пасля гібелі Потэраў Дамблдор перадаў яе Гары.

Пасля нараджэння Гары Потэра

З першых дзён навучання Гары ў Хогвартсе ў іх з дырэктарам усталяваліся цёплыя адносіны. Дамблдор не раз прыходзіў хлопчыку на дапамогу ў цяжкую хвіліну. Дамблдор выратаваў Гары ў пятай кнізе. У той жа час ён ніколі не быў цалкам шчырым з хлопчыкам: не распавядаў яму пра сваё мінулае, доўгі час хаваў ад яго змест прароцтва, дзе пра Валдэморта і Гары гаворыцца, што «адзін з іх павінен загінуць ад рукі іншага, бо ніводны не можа жыць спакойна, пакуль жывы іншы», асцерагаючыся за душэўны спакой Гары. Акрамя таго, Дамблдор утойваў ад хлопчыка многія факты, якія тычыліся Северуса Снэйпа.

Супрацьстаянне Міністэрству

У канцы чацвёртага года навучання Гары ў Хогвартсе Дамблдор выступае з прамовай перад вучнямі, у якой паведамляе пра адраджэнне Валдэморта. Тым самым ён уступае ў канфлікт з Міністэрствам магіі, якое не прызнае гэты факт, і губляе пасаду Вярхоўнага чарадзея Візенгамота і главы Міжнароднай Канфедэрацыі магаў.

Напачатку навучальнага года Дамблдор з’явіўся на пасяджэнні Візенгамота і выступіў у якасці адваката Гары, якога вінавацілі ў выкарыстанні магіі па-за сценамі Хогвартса (што найстрога забаронена). Дамблдору ўдалося даказаць, што Гары прыйшлося абараняцца ад дэментараў (уласна кажучы, так яно і было). Тым часам, Міністэрства магіі пачало ў адкрытую ўмешвацца ва ўнутраныя справы Хогвартса. Яно дамаглося таго, каб выкладчыкам Абароны ад цёмных мастацтваў стала першы намеснік міністра Далорэс Амбрыдж і паступова перадавала ёй усё больш і больш паўнамоцтваў. Амбрыдж сцвярджала, што Валдэморт не ўяўляе ніякай небяспекі, а Дамблдор проста сее паніку, каб заняць крэсла міністра магіі. Гары і яго сябры стварылі падпольны кружок — Атрад Дамблдора (англ.: Dumbledore’s Army), на якім рыхтаваліся да сутычкі з Валдэмортам, вывучаючы абарону ад цёмных мастацтваў. Калі пра гэта стала вядома Амбрыдж, Дамблдор узяў усю віну на сябе, сказаў, што нібы рыхтаваў бунт супраць Міністэрства, аглушыў Амбрыдж і яе памагатых і пакінуў школу. Новым дырэктарам Хогвартса стала сама Амбрыдж. Неўзабаве пасля гэтага ў будынку Міністэрства магіі адбылася дуэль паміж Дамблдорам і Валдэмортам. Яна скончылася ўнічыю, Цёмнаму Лорду ўдалося схавацца, аднак пасля гэтага адмаўляць факт адраджэння Валдэморта было ўжо немагчыма. Дамблдора аднавілі на пасадзе дырэктара Хогвартса, вярхоўнага чарадзея Візенгамота і главы Міжнароднай Канфедэрацыі магаў.

Пошук хоркруксаў

Таямнічыя ўласцівасці дзённіка Тома Рэдла, знішчанага Гары на другім годзе навучання, і фраза Валдэмортам у ноч свайго адраджэння («Я, хто далей усіх іншых прайшоў па шляху неўміручасці»), прымусілі Дамблдора думаць, што Валдэморт стварыў некаторую колькасць хоркруксаў, змясціўшы ў іх аскепкі сваёй душы, і Альбус прыняўся за іх пошук і знішчэнне. Улетку, у прамежку паміж пятым і шостым годам навучання Гары ў Хогвартсе, Дамблдору ўдалося знайсці другі (пасля дзённіка) хоркрукс — пярсёнак Марвала Мракса. Выявіўшы, што ў пярсцёнак устаўлены адзін з Дароў Смерці — Уваскрашальны камень, Дамблдор страціў галаву і надзеў яго на палец у надзеі вярнуць сваіх родных. Аднак спрацавала накладзенае на кольца смяротнае закляцце, і, нягледзячы на тое, што Северусу Снэйпу ўдалося спыніць на час яго распаўсюджванне, Дамблдор быў асуджаны.

Ведаючы, што Валдэморт даручыў Драка Малфаю забіць яго, Дамблдор папрасіў Снэйпа зрабіць гэта за вучня. Гэтым ён пераследваў некалькі мэт: па-першае, выратаваць яшчэ не да канца пашкоджаную душу Драка, па-другое, абараніць Драка ад гневу Валдэморта за нявыкананае заданне, і, па-трэцяе, канчаткова пераканаць Валдэморта ў вернасці яму Снэйпа, які быў насамрэч двайным агентам. На працягу года («Гары Потэр і Прынц-паўкроўка») Дамблдор распавядаў Гары пра мінулае Валдэморта і пра хоркруксы, аднак не раскрыў яму сваёй дамоўленасці са Снэйпам. Самая ж страшная ісціна, якую Дамблдор утойваў ад хлопчыка, складалася ў тым, што адзін з хоркруксаў Валдэморта — гэта сам Гары і ён, такім чынам, павінен ахвяраваць сабой дзеля перамогі над Цёмным Лордам. Гэту інфармацыю Гары павінен быў даведацца ад Снэйпа толькі пасля знішчэння ўсіх хоркруксаў за выключэннем Нагайны.

Усё здарылася менавіта так, як і планаваў Дамблдор. Пры спробе здабыць чарговы хоркрукс, Дамблдор моцна саслабеў і стаў лёгкай здабычай для Малфая. Драка абяззброіў яго, але забіць не змог, і гэта зрабіў Снэйп (пры дапамозе заклінання Авада Кедаўра). Адзінае, чаго не прадугледзіў Дамблдор, гэта тое, што Бузінавая палачка выбрала сваім новым гаспадаром Драка, які абяззброіў яго. Гары адправіўся на пошукі хоркруксаў («Гары Потэр і Дары Смерці»), паступова знішчыў іх. Апынуўшыся сведкай забойства Северуса Снэйпа, Гары атрымаў ад яго ўспаміну. З іх ён, у тым ліку, даведаўся пра неабходнасць ахвяраваць сабой і здзейсніць гэты нялёгкі крок. Тым не менш, Гары не памёр, бо невялікую колькасць яго крыві, абароненую магіяй матчынага кахання, цякла ў жылах Валдэморта (Дамблдор прадбачыў гэта, але не мог сказаць пра гэты Гары, інакш самаахвяраванне не было б паўнавартасным, і аскепак душы Валдэморта, размешчаны ў Гары, не быў бы знішчаны). Завісшы паміж жыццём і смерцю, Гары сустрэўся з Дамблдорам, які, нарэшце, падзяліўся з ім усімі сваімі сакрэтамі. У апошні раз на старонках кнігі дух Дамблдора гутарыць з Гары праз партрэт, які вісіць у кабінеце дырэктара. Гары паведамляе Дамблдору пра свой намер пазбавіцца ад Дароў Смерці, акрамя мантыі-невідзімкі, а той «назірае за ім з бязмежным каханнем і захапленнем».

Другі сын Гары, Альбус Северус Потэр, названы ў гонар двух дырэктараў школы Хогвартс — Дамблдора і Снэйпа.

Асоба Дамблдора

Выгляд

Альбус Дамблдор з’яўляецца ў першай жа главе першай кнігі («Гары Потэр і філасофскі камень»). Апісваецца так: «Ён быў высокі, худы і вельмі стары, мяркуючы па срэбры яго валасоў і бароды — такіх доўгіх, што іх можна было заправіць за пояс. Ён быў апрануты ў доўгі сурдут, па-над які была накінута ліловая мантыя, якая падмятала зямлю, а на яго нагах красаваліся чаравікі на высокім абцасе, упрыгожаныя спражкамі. Вочы за прыцемненымі ачкамі былі блакітнымі, вельмі жывымі, яркімі і іскрыстымі, а нос — вельмі доўгім і крывым, нібы яго ламалі прынамсі разы два».

Паводле слоў Дамблдора, над яго левым каленам размешчаны шнар у выглядзе дакладнай схемы лонданскай падземкі.

Характар

Адна з галоўных рыс характару Дамблдора — гэта тое, што ён не прымае ніякіх фармальнасцей, гаворыць ясна і проста, без боязі прамаўляе імя Валдэморта і раіць Гары паступаць гэтак жа; пры асабістых сустрэчах са злыднем называе яго сапраўдным імем «Том». Дамблдор вольны ад ўсялякіх забабон, у тым ліку вельмі распаўсюджанай ідэі аб перавазе «чыстакровак»: так, ён дазваляе Хагрыду, у жылах якога цячэ веліканская кроў, служыць брамнікам і выкладаць у «Хогвартсе» і гаворыць, што даручыў бы яму сваё жыццё. Ён жа прымае на працу пярэваратня Рымуса Лубіна, былога Пажыральніка смерці Северуса Снэйпа і кентаўра Флорэнца.

Дамблдор нясе поўную адказнасць за вучняў Хогвартса. Ён рэдка сярдуе на Гары і дазваляе яму задаваць вельмі непрыемныя для сябе пытанні, але дастаткова было Гары аднойчы сказаць, што Дамблдор часта пакідае школу і вучняў без нагляду, як Дамблдор раззлаваўся і заявіў, што падчас яго адсутнасці вучні знаходзяцца пад поўнай магічнай абаронай. Гары імгненна змаўкае, разумеючы, што перайшоў нейкую нябачную мяжу.

Яшчэ адна рыса характару Дамблдора — дазваляць вучню вучыцца на сваіх памылках. Напрыклад, калі Герміёна напачатку трэцяга курсу запісалася на ўсе новыя прадметы, Дамблдор, замест таго, каб забараніць ёй, дае ёй паспрабаваць такія нагрузкі, забяспечыўшы яе Махавіком Часу.

Таксама Дамблдор вельмі скрытны. Калі яны з Гары абмяркоўвалі люстэрка Еіналеж, Дамблдор сказаў, што бачыць у ім сябе, які трымае ў руках пару тоўстых шарсцяных шкарпэтак. Аднак пазней высвятляецца, што ў рэчаіснасці ён, як і Гары, бачыў у люстэрку сваю сям’ю. Брат Альбуса, Аберфорт, гаварыў Гары, што ў Альбуса заўсёды быў талент скрываць і ўтойваць.

Быўшы мудрым і геніяльным чараўніком, Дамблдор, тым не менш, здольны на дзівацтвы і дзіўныя ў вачах іншых учынкі, якія шмат у чым тлумачацца яго незвычайным пачуццём гумару (асабліва гэта парой раздражняе Мінерву Мак-Гонагал, якая адрозніваецца строгім і сур’ёзным характарам). Пацверджанняў таму шмат: лісты ў яйках на стале ў Петунні Дурсль, капялюш бабулі Невіла Даўгапупса ў хлопаўцы на Ражство ў трэцяй кнізе, а яго прамовы на ўрачыстай цырымоніі пачатку новага навучальнага года вартыя асобнага ўпамінання:

1-я кніга:

«Сардэчна запрашаем! Сардэчна запрашаем да пачатку новага навучальнага года ў Хогвартсе! Перш чым пачаць банкет, я б хацеў сказаць некалькі слоў. А словы мае будуць такія: Ёлуп! Бурбалка! Рэштка! Выкрут! Усё, усім дзякуй!»

4-я кніга:

«Скажу вам толькі адно, — прамовіў ён, і яго гучны голас рэхам пракаціўся па ўсёй зале, — Ешце».

5-я кніга:

«Нашым пачаткоўцам — сардэчна запрашаем!
Нашай старой гвардыі — сардэчна запрашаем назад!
Прыйдзе яшчэ час для прамоў, але цяпер — час для іншага. Ешце папоўніцы!»

Магічная моц Дамблдора магла параўнацца і з яго праніклівасцю і хітрасцю. Так, ён нейкім дзіўным чынам, без чыёй-небудзь дапамогі даведваецца пра падрыхтоўку свайго забойства Малфаем-малодшым, потым просіць Северуса Снэйпа (каб апошні нарэшце стаў даверанай асобай Валдэморта) забіць яго замест Драка, бо ведае, што той маральна слабы для гэтага. Не выпадкова падарыў Рону Уізлі дэлюмінатар (напэўна мудры стары ведаў, што таму рана ці позна прыйдзецца скарыстацца ім, каб адшукаць сяброў).

Погляды на жыццё

Як сцвярджае сам Дамблдор, напачатку свайго жыцця ён мала чым адрозніваўся ад Валдэморта, бо падобна яму шукаў спосаб перамагчы смерць. У далейшым спакойнае стаўленне да смерці стала адным з галоўных жыццёвых прынцыпаў Дамблдора. Вось толькі некаторыя з яго выказванняў: «Урэшце, для правільна арганізаванай свядомасці, што ёсць смерць, як не новая цікавая прыгода?» (у іншым перакладзе: «Для высокаарганізаванага розуму смерць — гэта чарговая прыгода».), «Сапраўды, твая няздольнасць зразумець, што ў жыцці ёсць рэчы куды горшыя за смерць, заўсёды была тваёй найвялікшай слабасцю» (Валдэморту). Іншае фундаментальнае яго перакананне, якое ўвесь час высмейваецца Валдэмортам, складаецца ў тым, што каханне мацнейшае за любую магію.

Званні

• Кавалер ордэна Мерліна першай ступені
• Найвялікшы Чараўнік нашага часу
• Вярхоўны чарадзей Візенгамота (часова быў зняты з-за міністэрскіх нападак, але неўзабаве адноўлены)
• Прэзідэнт Міжнароднай канфедэрацыі магаў (часова быў зняты з-за міністэрскіх нападак, але неўзабаве адноўлены)

Дамблдор у кіно

У першых двух фільмах Дамблдора гуляў Рычард Харыс. Аднак у 2002 годзе ён сканаў, і з тых часоў гэту ролю выконваў Майкл Гэмбан. Ролю Дамблдора ў юнацтве выканаў Тобі Рэгба.

Цікавыя факты

• Патронусам Дамблдора з’яўляецца фенікс.
• Апісваючы выгляд Дамблдора ў інтэрв’ю 1999 года, Роўлінг параўноўвала яго з Джонам Гілгудам.
• У кастрычніку 2007, адказваючы на пытанні прыхільнікаў, Роўлінг заявіла, што «заўсёды лічыла Дамблдора гомасексуалам». У адказ на заяву некаторыя крытыкі выказалі пункт гледжання, што асабістае меркаванне аўтара, у адрозненне ад тэкстаў твораў, не з’яўляецца канонам, паколькі ў кнігах серыі не ўтрымліваецца прамых указанняў на гэты факт. Так, паводле меркавання Эдварда Ротштэйна, культурнага крытыка з New York Times: «Роўлінг можа ўспрымаць Дамблдора як гея… але іншыя зусім не абавязкова павінны падзяляць яе меркаванне». Амерыканскі аўтар Орсан Скот Кард назваў заяву Роўлінг «вельмі крывадушнай», паколькі «замест таго каб насамрэч прадставіць чытачам персанажа-гея, яна прыпісала яму гэта якасць заднім чыслом, быццам бы гэта была толькі пазнейшая ідэя». Акрамя таго, асобнымі крытыкамі была высунута версія, паводле якой заява Роўлінг магла не адпавядаць яе першапачатковай задуме адносна персанажа і з’яўляцца толькі рэкламным ходам. У якасці магчымых матываў Роўлінг называліся паліткарэктнасць і камерцыйныя прычыны.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Альбус Дамблдор
• J. K. Rowling quotes about Dumbledore at Accio-Quote.org
• Dumbledore’s page на Harry Potter Lexicon
• Quotes from Albus Dumbledore Архівавана 20 сакавіка 2014.