Арэк’ета (ад італьянскага orecchia, lit.« вуха ' і -etta) — гэта паста, характэрная для рэгіёна Апулія ў Італіі. Іх назва паходзіць ад іх формы, якая нагадвае маленькае вушка.

Аўтарства
Краіна паходжання
Кампаненты
Асноўныя
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Апісанне правіць

Арэк’ета мае форму невялікага купала, цэнтр якога таней яе краю і мае шурпатую паверхню. Як і іншыя віды макаронных вырабаў, Арэк’ета зроблена з цвёрдых гатункаў пшаніцы і вады. Яйкі выкарыстоўваюць рэдка. У традыцыйнай паўднёва-італьянскай дамашняй кухні цеста раскатваюць, затым наразаюць кубікамі. Кожны кубік прыціскаюць нажом, перацягваючы яго на донцэ і робячы вітушку (робячы каватэлі). Затым форма перакідаецца на вялікі палец.

Імёны і варыяцыі правіць

На мясцовай Таранцінскай мове яны маюць назоў рэк’етэдэ, або к’янкарэдэ.

У Чыстэрніна арэк’ету робяць з цвёрдых гатункаў пшаніцы; яна буйней і набывае іншую форму, з глыбокімі рэбрамі ўсярэдзіне, вельмі падобнымі на вуха. Яна называецца recchie d' privte(lit. «вуха святара»). Тыповая страва святочных дзён — арэк’ята з рагу з труса.

Каватэлі, страшынаты (strascinate — на мясцовай мове Бары) і чэнцыёні вырабляюцца як арэк’ета, без апошняга кроку фармавання ўгнутай формы. Страшынаты і чэнцыёны, зазвычай, большыя ў памеры за арэк’еты.

У Кітаі падобны гатунак пасты называецца 猫耳朵 (māo ěr duǒ, lit. «вуха катка»).

Стравы правіць

Арэк’ета звычайна падаецца з свінінаю, каперсамі і кіслінным белым віном. [1]

Традыцыйная страва з Апуліі — арэк’етэ але цыме ды рапа, страва з арэк’етэ і рапіні [2], якую таксама называюць бацвіннем рэпы. У якасці альтэрнатывы таксама шырока выкарыстоўваюцца брокалі або кветкавая капуста . Асабліваў наваколлях Капітаната і Салента, арэк’ету традыцыйна запраўляюць таматавым соўсам (al sugo), часам з маленкімі фрыкадэлькамі або пасыпаныя рыкотай або рыкотай фортэ .

У італьянскай кулінарнай кнізе Il cucchiaio d’argento (Срэбная лыжка) сцвярджаецца, што арэк’ета ідэальна падыходзіць для соўсаў з гародніны.

Зноскі правіць

  1. {{cite news}}: Пустое цытаванне (даведка)
  2. Zanini De Vita 2009.

Спасылкі правіць