Афая
Афа́я (стар.-грэч.: Ἀφαία «не цёмная») — старажытнагрэчаская багіня.
Шанаванне багіні Афаі ў антычны час мела месца выключна на востраве Эгіна, хоць вучонымі ўсталявана, што яе культ быў прыўнесены з Крыта, дзе ён прасочваецца пачынаючы з XIV стагоддзя да н.э. Афая лічылася багіняй-заступніцай вострава, а таксама багіняй урадлівасці, багацця і сельскагаспадарчых прац. Пасля падначалення Эгіны Афінам Афая, паводле Паўсанія, нярэдка атаясамлівалася з Афінай Паладай, Артэмідай і німфай Брытамартыдай (якая ўваходзіла ў світу Артэміды і часам атаясамлялася са сваёй валадаркай).
Храм Афаі знаходзіўся на ўзгорку ў 13 кіламетрах на ўсход ад сталіцы Эгіны і быў пабудаваны каля 500 годы да н.э. на месцы больш старога храма. У 1812 годзе яго статуі, якія ўпрыгожвалі порцік, былі набыты баварскім спадчынным прынцам Людвігам (будучым каралём Баварыі Людвігам I) і з тых часоў знаходзяцца ў мюнхенскай Гліптатэцы.
Археалагічныя раскопкі ў храме Афаі праводзіліся аж да 1988 года.