Воданапорная вежа (апавяданне)
«Воданапорная вежа» (руск.: Водонапорная башня) — апавяданне рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, упершыню апублікаванае ў 1990 годзе ў літаратурным альманаху «Вытокі»[2].
| Воданапорная вежа | |
|---|---|
| Жанр | апавяданне |
| Аўтар | Віктар Пялевін |
| Мова арыгінала | руская |
| Дата першай публікацыі | 1990 |
| Апублікаваны ў | 1990[1] |
Змест правіць
Па змесце гэта паслядоўнасць яркіх жыццёвых уражанняў мужчыны, які жыў у 1920—1970 гадах у СССР. Гэта першыя ўражанні дзяцінства, успаміны дарослых пра Грамадзянскую вайну, школа, настаўніца геаграфіі, піянерлагер, мода на авіяцыю і лётчыкаў, рэпрэсіі 30-х гадоў, песні Уцёсава, Вялікая Айчынная вайна, дзеці, смерць Сталіна, праца, касманаўты, савецкія аўтамабілі «Победа», смерць жонкі, прабежкі трушком у парку, уражанні старасці і перадсмяротная боль у сэрцы. Першае і апошняе ўражанне героя — гэта воданапорная вежа, сімвал чалавечага жыцця, якая, здаецца, будзе будавацца бясконца высока, да самага неба, але настае тэрмін — кладуць апошнюю цэглу, і будаўнікі сыходзяць.
Апавяданне напісана ў форме аднаго складанага сказа, які расцягнуўся на некалькі старонак.
Водгукі і крытыка правіць
Ірына Раднянская ў водгуку на зборнік «Relics. Ранняе і нявыдадзенае» піша: «Сустракала я не адно выкрыццё Пялевіна — нікуды не вартага, маўляў, стыліста. А тут надрукавана „Воданапорная вежа“ — дзесятак з нечым старонак у адзін сказ без абзацаў, якое ахоплівае жыццё і лёс некалькіх пакаленняў „простых савецкіх людзей“. Выканана віртуозна і разумна[3]».
Па дадзеным слоўніка «Руская літаратура XX стагоддзя», апавяданне «Воданапорная вежа» «было прызнана адным з лепшых на IX Усесаюзнай нарадзе маладых пісьменнікаў»[2].
У кнізе «Пялевін і пакаленне пустэчы» Сяргей Палатоўскі і Раман Козак адносяць апавяданне «Воданапорная вежа» да групы такіх жа апавяданняў, «звернутых да мінулай эпохі сакратароў райкамаў, чэргаў, КДБ і газіроўкі за тры капейкі», уключаючы ў гэтую ж групу апавяданні «СССР Тайшоу Чжуань» і «Жыццё і прыгоды хлява нумар XII»[4].
Зноскі
- ↑ Виктор Пелевин. Водонапорная башня
- ↑ а б Пелевин //«Русская литература XX века. Прозаики. Поэты. Драматурги». Словарь (статья подготовлена Т. М. Вахитовой) — М., издательство «ОЛМА-ПРЕСС Инвест», 2006. — Том 3 (П-Я). — Стр. 34
- ↑ Книжная полка Ирины Роднянской. Часопіс «Новый мир» 2006, № 5.
- ↑ Сергей Полотовский, Роман Козак. Пелевин и поколение пустоты. — М., «Манн, Иванов и Фербер», 2012. — ISBN 978-5-91657-304-6