Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў
Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў (17 красавіка 1925 — 27 мая 2005) — савецкі і расійскі мастацтвазнавец, спецыялізаваўся на мастацтве італьянскага Рэнесансу, праблемах усеагульнай гісторыі мастацтва і метадалогіі мастацтвазнаўства. Доктар мастацтвазнаўства, прафесар, член-карэспандэнт АН СССР, член-карэспандэнт РАН.
| Віктар Мікалаевіч Грашчанкаў | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 17 красавіка 1925 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 27 мая 2005 (80 гадоў) |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Мікалай Іванавіч Грашчанкаў |
| Род дзейнасці | мастацтвазнавец |
| Навуковая сфера | гісторыя мастацтваў[d], мастацтвазнаўства[1] і выяўленчае мастацтва Адраджэння[d][1] |
| Месца працы | |
| Навуковая ступень | доктар мастацтвазнаўства |
| Альма-матар | |
| Навуковы кіраўнік | Віктар Мікітавіч Лазараў |
| Вядомыя вучні | Сяргей Сяргеевіч Бадроў, Вера Дзмітрыеўна Дажына[d], Віктар Пятровіч Галавін[d], Аляксей Леанідавіч Растаргуеў[d], Міхаіл Мікалаевіч Сакалоў[d] і Іван Іванавіч Тучкоў[d] |
| Член у |
|
| Узнагароды |
 |
Біяграфія правіць
Сын прафесара-неўролага М. І. Грашчанкава.
Вучань В. М. Лазарава, скончыў МДУ у 1950 годзе, малодшы навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі мастацтваў АН СССР (1954 па 1960), старшы навуковы супрацоўнік, затым прафесар кафедры МДУ (з 1977), загадчык аддзялення (1960—1985) і кафедры ўсеагульнай гісторыі мастацтва (з 1976, раней кафедра гісторыі замежнага мастацтва) гістарычнага факультэта.
Доктар мастацтвазнаўства (1975, дысертацыя «Партрэт у італьянскім жывапісу ранняга Адраджэння»). Удастоены звання «Заслужаны прафесар МДУ» (1994), член-карэспандэнт РАН (1991; член-карэспандэнт АН СССР з 1987).
Старшыня Камісіі па культуры Адраджэння пры Навуковым савеце РАН па гісторыі сусветнай культуры (з 1988). Лаўрэат прэміі імя М. В. Ламаносава (МДУ, 1995).
Пахаваны ў Маскве на Траякураўскіх могілках[2].
У ацэнцы сучаснікаў правіць
Вячаслаў Паўлавіч Шастакоў успамінаў[3]:
Гэта была складаная фігура. З аднаго боку, несумнеўны знаўца Рэнесансу, аўтар выдатнай кнігі пра рэнесансны партрэт, якая за апошнія дзесяцігоддзі вытрымала некалькі выданняў. Ён займаўся гістарыяграфіяй Адраджэння і па гэтай тэме чытаў вельмі добрыя лекцыі. З іншага боку, Грашчанкаў быў нецярпімы да людзей, асабліва да сваіх вучняў, якім доўга не даваў выхаду да абароны. Я памятаю, што некаторыя з іх проста галасілі, распавядаючы аб сваіх адносінах са сваім кіраўніком. Грашчанкаў нагадваў мне старажытнагрэчаскага Крона, які пажыраў сваіх дзяцей. Відавочна, ён баяўся канкурэнцыі і не падпускаў да кафедры людзей таленавітых, здольных да самастойнасці.
Бібліяграфія правіць
- Рисунок мастеров итальянского Возрождения, 1963
- Антонелло да Мессина и его портреты, 1981
- Микельанджело: поэзия, письма, суждения современников, 1983
- Джакомо Кваренги и венецианский неоклассицизм, 1986
- Портрет в итальянской живописи Раннего Возрождения, 1986
- История и историки искусства, 2005
- Рафаэль, 1975
У агульнай складанасці апублікаваў больш за 60 навуковых прац.
Зноскі
- ↑ а б Czech National Authority Database Праверана 27 ліпеня 2023.
- ↑ Могила В. Н. Гращенкова
- ↑ Вячеслав Шестаков. А прошлое ясней, ясней, ясней. — СПб.: Нестор-История, 2008. — С. 38.
Літаратура правіць
- Головин В. П. К 70-летию Виктора Николаевича Гращенкова // Вопросы искусствознания. VIII. М., 1996.
- Маркова В. Э. В. Н. Гращенков // Искусство и культура Италии эпохи Возрождения и Просвещения. М., 1997;
- Дажина В. Д., Ванеян С. С., Головин В. П., Тучков И. И. Homo faber. Портрет историка искусства // Итальянский сборник. М., 2000. Вып. 2.
Спасылкі правіць
- Профіль Виктора Николаевича Гращенкова на афіцыйным сайце РАН
- Гістарычная даведка на сайце Архіва РАН