Існуе мноства сістэм класіфікацыі пеўчых галасоў. Некаторыя з іх ўлічваюць сілу голасу, гэта значыць тое, як гучна спявак можа спяваць; іншыя — наколькі рухомы, віртуозны, выразны голас спевака, і інш.

Часцей за ўсё выкарыстоўваецца класіфікацыя, якая ўлічвае дыяпазон голасу і пол спевака. Нават кіруючыся толькі гэтымі двума крытэрыямі, атрымліваецца мноства разнавіднасцяў. Кожная група галасоў дзеліцца на больш вузкія падраздзяленні.

Мужчынскія галасы Тэнар (высокі) Альтына
Лірычны (di grazia)
Мецца-характарны (spinto)
Драматычны (di forza)
Барытон (сярэдні) Лірычны
Драматычны
Бас (нізкі) Высокі (cantanto)
Цэнтральны
Нізкі (profundo)
Жаночыя галасы Сапрана (дыскант) — высокі Колоратурное
Лірыка-каларатурнае
Лірычнае
Лірыка-драматычнае
Драматычнае
Мецца-сапрана (сярэдні) Высокае (лірычнае)
Нізкае
Кантральта (нізкі)


Існуе таксама катэгорыя спевакоў-мужчын, якія спяваюць у дыяпазоне жаночага голасу. Гэты тып галасоў рэдкі, але да гэтага часу выкарыстоўваецца, у асноўным, у оперы. У музыцы барока шматлікія ролі былі напісаны для кастратаў — спевакоў мужчынскага полу, якім у хлапечай ўзросце была зроблена аперацыя кастрацыі для захавання высокага, як у жанчыны, голасу. У сучасным вакальным выканальніцтве гэтыя ролі можа выконваць контртэнар або тэнар, які валодае развітой тэхнікай спеваў фальцэтам.

Голас прафесійнага опернага спевака — гэта дзве актавы паўнавартаснага аднастайнага гучання са згладжанымі рэгістравымі пераходамі. Акрамя таго, мяркуецца ўверсе і ўнізе дыяпазону нейкі «запас» магчымасцяў прыкладна ў межах тэрцыі для больш вольнага ўзяцця, выгоды і натуральнасці пры выкананні гранічных нот.

Цікавыя факты правіць

Па словах Уладзіміра Маторына, у оперным свеце існуе прымаўка: «Басы — п'яніцы, барытоны — бабнікі, тэнары — дурні!»